Панде Манојлов

МАКЕДОНСКИ ТЕ ЉУБАМ

Во ветрот
што дува и корне
и во ветровито време
те љубам
Татковино моја!

Те љубам тебе
и родот мој,
го љубам
од длабоки реки
до височини вишни!

Езера со далги
и снегови
на планини вишни,
усни се
што бакнуваат и гризат...

Со дланки
милуваат
полињата родни,
лозјата
на ридот...

На ракија
со пријателот,
на кафе
со комшијата
комшиски и братски...

Катаден не лажат,
катаден не мамат,
и не грабат
и не арчат
и пак парчат...

Зимско студенило!
Белосветска жега!
Порои
и во матни води
некој не турка, не дави!

Ако!
Не сме сираци
на денот!
Ние сме, господо,
Македонци!

Утрото
посветло е од ноќта!
Љубовта –
појака
од клетва!

И во ветрот
што дува
и европски што корне,
македонски те љубам
Македонијо моја!