Македонска нација

Денес кога се поставува прашањето за опстанокот на земјата, да се биде или не, кога е најпотребно сите да бидиме сплотени против промената на името, на идентитетот и јазикот, повторно спротивставените мислења за решавање на битните национални прашања го поделија македонскиот народ.

Најголемиот дел од македонскиот народ застана во одбрана на аманетот што ни го оставија нашите претци, „Македонија на Македонците’. Но додека помногубројните и помалку гласните како осамени воини, без поголема надворешна подршка се обидуваат да го сочуваат најсветото што го имаме, името на Македонија, дотогаш помалубројните но погласните, со надворешна подршка донесоа закон за двојазичност и потпишаа катастрофален договор со Грција за името на татковината.

Ставајќи го влезот во ЕУ и НАТО како приоритет пред сопствените корени, а сметајќи дека под нивниот чадор ќе ги заштитат личните интереси.

Модерните „јаничари“ едноставно заборавија дека народ без корен лесно ќе го одува ветерот, а со тоа и самите нив, зошто станаа луѓе од „ниедна вера“.

Листајќи ги „Документите за борбата на македонскиот народ за самостојност и за национална држава“, том II, 1981,  наидов на писмото на стариот Петко од 3 септември 1935 година испратено до редакцијата на Ризоспастис, списание на кумунистичката партија на Грција. Под наслов „Го наоѓаат правилниот пат“,   Македонецот, стариот Петко од Воден ќе напише:

„Го наоѓаат правилниот пат“

„ Еден ден падна во мои раце весникот „Македонско дело", орган на Внатрешната македонска организација (Обединета).

Го прочитав незаситно и размислив за минатите настани, за мојот злосторнички став спрема Македонците во 1893-1896 година. Во Македонија се создадоа вооружени групи чијашто цел беше ослободувањето и самоопределувањето на Македонија. Во тој период Бугарија испрати во Македонија комити. Една ноќ дојде во мојата куќа архикомитаџијата Апостол. терорист на Ениџевардарска околија, со 30 комити. Во почетокот ми се закани, а потоа ме убеди да станам комитаџија, откако ми вети 50 лири месечна плата и бесплатно школување на моите деца.

Војувавме против Турците, но војувавме и со припадниците на ВМРО. Со терор, со убиства и поткуп, успеавме да бидат уништени македонските групи. Ние тогаш деклариравме дека Македонија е бугарска и се бориме за нејзиното приклучување кон Бугарија. Тоа е голема грешка!

Сега разбирам што сторив. Сега кога Македонија ја поделија Бугарија, Србија и Грција, а Македонците, наоѓајќи се пред трите држави, исто секаде страдаат.

Сега ја разбрав мојата грешка и се ставам со сета моја старост под славното знаме на ВМРО (Обединета), којашто се бори за интересите на сите Македонци“.

Писмото на стариот Петко од Воден, објавено во „Ризоспастис“ во далечната 1934 година, можеби ќе ги освести сите оние кои примаат парични средства од разни странски фондации и заради лични интереси работат против интересите на сопствениот народ.

Можеби ова покајание на стариот Петко е крајно време сите заедно да застанеме во одбрана на виталните интереси на земјата и да престанеме да се делиме на антички и славомакедонци, на патриоти и предавници.

Стариот Петко е типичен пример на предаство и покајание, но е разумен компромис за подобра иднина. Никогаш не е касно, само заедно можеме да излеземе како победници.