Петре Кривчевски

Лидерот на опозицијата во екот на преговорите ги запали фитилите на друг вид негова бомба. Имено, овојпат ја (до)отштрафи тезата за клоца на дијаспората. Го отвори срцето и го симна каменот од него. Камен голем колку пет континенти а тежок (дури!) три пратенички мандати. Другарчето од Муртино а олигарх од Струмица ја батали битката за една изборна единица и ѝ се нафрли на дијаспората. Зошто? Знаете и добро и сите но повторувањето е иљач за забравањето па не е на одмет да потсетиме. Да, муабетот ми е за гласот или поточно молкот на дијаспората, но пред тоа два-три лафа за надежите на Зоран и компанија – снимките.

Имено, уште од школските денови знаеме дека кој не знаеше или бегаше или мафтосуваше (ме боли ова, она…) та така и политикантиве. Сепак тоа го сметам за ноторно, на сите познато и веќе апсолвирано па помалку дури и дегутантно. Она што виси во воздухот и ја загадува целава оваа атмосфера со Катица и околу неа е вистината дека што прибавил, што поседува и што ќе (се одлучи да) предава Заев ќе остане вечна загатка. Тајна никогаш не откриена. Самата таа констатација дека вистинската вистина, а не Заевата, нема никогаш да излезе на виделина (не е дотолку да ги предаде снимките на контото на сопствената штета) става еден огромен знак прашалник пред целата идна „хајка“ на Јанева и дружина.

И второ, покрај селекцијата како з(ј)амка се наметнува и копијата. Односно, не наивните туку ни децата од улица не би поверувале дека снимките ќе бидат предадени а нивни копии не направени и не задржани. Од ними битните. И тоа никој жив не може да го тврди а камо ли и докажи. Значи, пред да се вратам на дијаспората да ја завршам мислата: Зоран Заев со нелегалните снимки ај што ја држи во залог јавноста но нема да дозволи, велиме, вистинската вистина да излезе на виделина. Каква и да е, таа ќе е кроена од негова рака и ножица и по негова мерка и мерак. Или пак ако, нека, лицето под маска, човекот од маскембалот нека си го истера инаетот а најнакрај одново ќе суди судијата над сите судии. Не, не врховниот или уставниот, не ниту специјалниот. Граѓанинот! Во април идната година, е тогаш дури правата вистина ќе излезе на виделина. Ова сега сето е купи-ден-помини и позиција и фотелја задржи. Туку ај за муабетот, дијаспората и (не)можноста таа да гласа.

А бе мајката, и со голо око се гледа сличноста на стратегијата и ма(м)ката: бегство од народот, неговиот глас и суд и барање на влез низ мала врата на големата сцена. Тие де, државотворците кои како чорапи менуваат имиња, знамиња, устави и општини за лични интереси и позиции. Другарките и другарите камуфлирани комунисти кои од уста не ги вадат а бегаат како од оган од граѓаните, нивните потреби и решенија, но и казните или наградите сетне заними на избори.

Така да сета оваа маскарада околу дијаспората е последица на истата таа причина: стравот од гласот на народот. Оти тој иако е во право но еве веќе редум деветпати наред „греши“ со јасна намера (и најави од анкети) по истиот терк и пат да си продолжи. Туку, вака! Бидејќи правото на глас на секој граѓанин (со лична карта/пасош) му е дадено и загарантирано со устав, никој поединечно (или пак и групно) не може да му го оспори или одземи. Но во констелација на состојбите какви што се, далеку од огништето – далеку од гласањето прашањето е како тоа да им се овозможи или олесни.

Изговорот на лузерот секој глас да имал еднаква тежина колку решето држи вода. Оти, ако е така, еднакви ли ни се можностите нам, на тукашните, кои на влечки одиме на избори и на некои кои мораат да поминат стотици па и илјади километри? Затоа, а и за се друго, постои само едно сеопфатно решение веќе применето од најмудрите. Можност за избор: гласање во татковината, во нејзините ДКП, по пошта или интернет. Само тоа му е мајката, и тогаш и така на овој бел свет сите граѓани една држава ќе бидат со исти права и можности.

Но, бидејќи тоа не е лесен ниту краткорочен процес нужно е час поскоро да се започне со работа на него. А до тогаш? Поарно и тројца од ич. Значи да констатираме, билката за болката на опзицијата не е во законите туку во заканите, уцените, лагите и измамите од продукцијата на ветер и магла на „Павелшатевска“ (нивна „Бихаќска“) кои не врват кај дијаспората, впрочем како и дома, па бараат можност барем неа да ја помножат со нула.

П.С. Најмал и најточен заедничи содржател за сето погоре кажано (но и општо): подобро музеи, споменици и панорамско тркало за народот отколку мито за Вицето и хациенда и јахта во Грција за Зоран и Радмила!