„И Демостен, со старата омраза кон Македонците, ги поттикнувал Атињаните веднаш да донесат одлука и да испратат помош (на Теба, н.б.) сепак помошта не била испратена, зашто со ненадејното доаѓање на Александар се чинело дека поразените треба да ја очекуваат наклонетоста на судбината. Демостен со сопствената војска им помагал на Тебанците и им доставил големо количество оружје…

…Демостен кој бил прозван по име, станал и рекол дека Атинците се лажат ако веруваат дека, предавајќи малкумина, ќе можат да ја отстранат опасноста и дека итрите Македонци ги бараат токму оние, чијашто будност им е најомразена и најсомнителна; кога ќе бидат отстранети чуварите на сеопштата слобода, тие ќе се втурнат, како волци на овците..., во незаштитената и небранета држава. Демостен зборувал уште многу други работи против Македонците  и сметал дека со право не треба да има прошка за нив...”                                                                                      

Квинт Кутиј Руф, Историја на Александар Македонски, превод Љубинка Басотова, Патрија, Скопје 1998,стр.49 и 55;