Според истражувањата на некои македонски историчари, еден од најголемите гревови на македонските комунисти била колективизацијата на селото, кога се случила најголемата и најмасовната репресалија по војната. Оние што не се согласувале да ги отстапат своите имоти во селските работни задруги биле водени на ноќни испрашувања, некои стрелани, а нивните семејства ги одведувале во логори.

Од тоа време познат е случајот со светиниколското село Немањици, кое во 1950 година цел месец било блокирано, затоа што селаните се побуниле и не сакале да влезат во колективот. Панче Арсов, кој бил учител во селото, раскажува дека специјални патроли на УДБ-а ноќе влегувале во куќите и ги тепале сите што сметале дека се виновни за бунтот. Првите десетина дена секоја вечер имало апсења и малтретирања. Биле затворени околу 30 селани, a десетина од нив никогаш не се вратиле дома. Нивните најблиски до денес не знаеле каде се погребани за да им запалат свеќа.

Не постојат документи за тоа колку селани тогаш биле репресирани, зашто целата документација била испраќана во федералните органи. Во македонските архиви е пронајдено само едно ливче во кое Вера Ацева ги информира во Белград дека во октомври 1949 година биле осудени 80 лица во врска со колективизацијата. Дури и не се знае колку луѓе се убиени за време на колективизацијата на кои семејствата не им ги знаат гробовите.

извор – Колку УДБ-а беше нашата судба (18) , Утрински Весник 29.12.2010