Леонард Шулце, германски зоолог, географ, филолог. Роден 28 мај 1872 година, почина во Марбург (Германија) на 28 март 1955 година. Леонард Шулце е роден во академско семејство со висок статус во Јена. Од 1918 година го додава и Јена на неговото презиме. Тој започнал со студии по медицина во Лозана, Кил и Jена и се префрлил на биолошки науки и хемија откако го добил првиот медицински степен („Физикум“). Во 1896 година успешно го завршил универзитетското образование со Д-р. по зоологија на универзитетот Јена.

Кариерата на Шулце е исклучителна по тоа што тој последователно работел на четири различни научни полиња, имено зоологија, каде го доби своето прво вработување како асистент на Ернст Хакел [1834-1919] вклучувајќи океанографски студии во јужна Италија и Сицилија, исто така направи и теренски студии во морски риболов и физичка антропологија во Јужна Африка, беше професор по географија од 1908 година, најпрво во Јена, подоцна во Кил, каде исто така беше на чело на етнографската збирка, а од 1913 година до пензија во 1937 година на универзитетот Марбург.
Работел во неевропска филологија проучувајќи ги меланејските и мезоамериканските јазици, од кои последниот ги дал своите најголеми придонеси. Регионите на неговата антрополошка теренска работа беа исто така исклучително разновидни: Јужна Африка (1903/05), Нова Гвинеја (1910/11), Европа (1915/19, 1922, 1951) и Месоамерика (1929/31).

Јасно е дека најголемите антрополошки придонеси на Шулце Јена лежат во изучувањето на јазиците, во запишувањето и преводот на домородните религиозни текстови и етнографското проучување на ритуалите. Оваа склоност се материјализираше најпрво со неговата студија за меланезиски јазик заснована на сопствената теренска работа („Зур Кентнис .. Тумело“), и достигна кулминација во неговата три публикација „Индијана“ каде што тој ги претставува студиите за следниве мезоамерикански јазици: Миксец, Тлапанец, Нахуа, Пипил и Квице и во нив спаѓаат важни етнографски набудувања. По неговото повлекување, Шулце Јена ја продолжи својата филолошка работа со преводи и изданија на рано колонијална мезоамериканска индиска литература, сите објавени како монографии во серијалот „Quellenwerke “ основана од неговиот пријател Валтер Леман [1878-1939] во Институтот Ибероамериканич во Берлин .
Од нив, се издвојува Попол Вух, објавен во 1944 година [2-то издание 1972], поради интуитивното сфаќање на Шулце Јена за текстот на Квице, засновано врз неговото сопствено лингвистичко и етнографско дело на теренот, аналитичкиот речник и одличен германски превод, што не е надминато со подоцна гватемалските и северноамериканските изданија (на пр. Адријан Рецинос од 1953 година, Мунро Едмонсон од 1971 година и Денис Тедлок од 1985 година).

Подоцнежните изданија, главно од корпусот на францисканскиот колега Бернардино де Сахаган [1499-1590], не се толку добри бидејќи на Шулце Јена му недостасуваше искуство од прва рака со тој јазик. Научил нешто само од документи на подоцнежни години. Сепак тие беа единствените модерни изданија и преводи на такви важни извори. Пројавил огромен интерес за лингвистиката и културата на други народи. Тој сметал дека најдобро се учи историјата на други народи преку јазикот. За таа цел пропатувал и во Македонија. Бил импресиониран од пејсажите и направил голем број фотографии.
Неговата антропогеографска студија за Балканот („Македонец“) е исто така важна, бидејќи темелно го документира овој јужноевропски регион во решавачка епоха (1915/22) на политички и социјални промени.
"Mакедонец" е извонредна богато илустрирана и сеопфатна книга чија содржина е заснована врз податоци од 1922 година.
Научното истражување на Шулце Јена е исклучително масивно и стабилно. Во текот на еден активен животен век од 50 години, тој објави 10 монографии со големина на книги.

Macedonian timeline