Петре Кривчевски

„Кој нема мера, нема ни вера“ е реченицата што ми доаѓа во глава, а која поприлично ја отсликува актуелнава бомба-стична состојба на Заев и клептократија компанија.

Ај за останатите и така и така, ама за двоецот, лидерот и заменикот, кои се веќе докажана „вредност“ во македонската политика, кој по лошо кој по бетер, да сеат одново измама место платформа и програма, надевајќи се при тоа на кратката памет на граѓаните во однос на нивните долги опашки е и повеќе од наивно. Дури и инфатилно.

Да бе, да слушаш да не веруваш. Со кој ѓон образ ваква сорта политичари, за милионски криминал аболиран, ем заменичка со илјади евра кирија за стан во кој живее, дигаат глас и вперуваат прст? Место уста да зачепат и во глувчева се сокријат и/ли барем зад некои чисти нови лица застанат, овие живи превари одново се истопориле и со алаш-веруш гадоштини, власт плукаат и на преврат пукаат. Колку парадоксално толку и безнадежно, но ѓаволот ни ора, ни копа, туку по цел ден ѓаволштини смислува, та така и отчовечениве.

Но, ајде барем ние да бидеме прагматични.

Кога програма и понуда ни на крај памет не им паѓа, а на избори дерман се нема, губат како грчки наред девет циклуси, штом раката им лепи, ситка немаат, а лагата и алчноста им се партиско-патолошка генетика што друго им преостанува сем некое матно сценарио? Се изнанижаа лузери: Бучковски, Шеќеринска, Заев, Црвенковски, море се ресетираа, па чуда – тинк тенкови формираа, тики комисии блокираа, Собрание окупираа, маршираа, митингуваа, лада „платформа“ осмислуваа, „готов е“ констатираа, кај меѓународната кукаа и плукаа, 5-6000 тимови (ќе) формираа и... и пак народната наклоност никако не ја добиваат. Ами, тогаш, чаре? Тоа е, план „Б“ кој кајними секогаш е „А“: трикче, блеф, измама, местенка, конструкција, далавера, завера... па, ако фати – фати, ако не и онака изборна победа може само да се сонува.

Напросто, нема што да се изгуби. Ех, сега, ќе губела Македонија, баш ги заболеа корнишоните и луј-витоните за неа. Таа и онака ними ем нивните постари им служела или за пароли на домашни избори или за меѓународно поткусурување. И без око да им трепне, преку ноќ минирале референдуми, менувале имиња, знамиња и устави и ти одними сега бараш да ти штителе национални интереси. Прикаски!

Браќата им по крв, кое тукашни кое однадвор, може ќе ги удостојат и усреќат, угојат и хациенди во вид на тројански дарови поклонат, арно ама тешко дека оваа страдалница ќе ја проголтаат. Ниту со нив, а ниту и без нас. Опстоила и ќе опстои. И до сега била поробувана, черечена, поткусурувана ама не и избришана. Оти народ не се пишува ама ни брише, се поробува но не и уништува, дискриминира, но не и ликвидира. Народ е и најдребното внуче кое дише, капира, пренесува и за СВОЈ се чувствува.

Лаф-муабет, кажано-прекажано, дедино колено, бабин скут, татково рамено, мајкина грижа, братска рака, сестринска љубов. Така било, така еве и останало. И ако пет века на една Отоманска империја не и` стасале за потаманување, со сето потурчување, oвие ли дребни души се сметаат толку моќни да кројат и прекројуваат судбини, нации и граници. Да, познато, и газдите и границите се менувале ама Македонците преживувале и еве ги сеуште се пиреј среде ридестиот Балкан. Ех деца–деца, што знаат тие што се векови, библиски корени и (пра)прадедовци? Дајте им френки и маски, па нека си играат б(з)омби и се сликаат по тоа карневалот.

Поради сето погоре, но и многу повеќе настрана, говорат (не)делата, МАКЕДОНИЈА Е СЕ` ШТО НЕМАТЕ другари и другакри мутирани комунисти, лажни пролетери – вистински профитери. Оти оваа земја по која чекорите денес не ваша ја чините. Простете, но таа за вас е туѓа. Поле за бескрупулозно и безисафно богатење. Пљачка до бол и бес. А чуму, чуми? За место во алеата на кодошите и изродите? Тих бре да му се сневиди, знаете ли таков што сместил фабрики, хациенди и ергели од автомобили во два метри подземи? Бати таа среќа, бати кога некој со јад чемер и страданија ќе ја плати. Вистина, што вилици ќе беа тоа кои можат судба да здробат и што желудници се тие кои живо човечко топат?!

На самиот крај и поентата иако е лесно препознатлива. Хипотеката на камиказата што ја носи воопшто не е ниту мала ниту безначајна. Напротив, позамашниот габарит максимално му го загрозува и онака минималниот кредибилитет, а пак за капацитетот знаете и добро и сите. Еден вид петле гаќуресто од локалното буниште со амбиции за орловски висини. Малку премногу, нели? Сепак, колку навистина вреди тесната кожа од турската „Ѓурулти кутија“ сапуница и дали „Зајко“ кажува вистина, а дали лаже кадијата ќе пресуди, ем народниот еким ќе каже. Нивната е последна. И меродавна, се` друго е чамче-муабет, но ШТЕТАТА - таа е да ти се наежи кожата: национална ем немерлива.