Мишко Талески

Постојано ги слушаме пораките и предупредувањата од Грција и од европските дипломати дека Атина е таа која ја има моќта во своите раце, а не Македонија, Грците биле тие што се во предност пред Македонците, затоа што нивнаат земја била членка на ЕУ и на НАТО, а ние само кандидати за членство. Продолжуваат со реториката дека тие се основоположници на европските демократски вредности и цивилизациски норми, а ние штотуку испилена земја која се борела да си создаде нов идентитет.

Вистината и реалноста се сосема поинакви од овие небулози и утопии. Не се Македонците тие кои сакаат да променат нечиј друг идентитет, туку Грците. Не е Македонија таа која сака да промени име на туѓа земја, туку Грција. Не е Македонската православна црква таа која повикува на рушење на грчкиот територијален идентитет, туку грчката. Кој е сега вистинскиот иредентист, асимилатор, национал-социјалист и дискриминатор ? Грција одамна е бастион на лажната демократија, која се обидува преку демагошки реторики да и ја поттурне на Европа истата како вистинита.

Сардисани од криминалот и корупцијата во речиси сите општествени полиња, грчката политичка свита нема друг избор освен да ја македонизира својата и внатрешна и надворешна политика. Ако ги искористиме нивните слабости кои одамна се откриени, бумерангот брзо ќе им се врати. Но, пресудно за тоа е македонското единство.

Аматерски се тврдењата и анализите дека Македонија без НАТО и без ЕУ нема да опстане. Зарем тие се организации за опстанување на државите ? Та нели тие сакале рамноправни партнери, а не сираци ? Нели сакале силни држави, а не килави територии кои се борат за опстанок ? Ваквите тези се контрадикторни самите по себе. Од една страна велат дека Македонија е реформска земја, партнер во сите светски кризни жаришта, а од друга некој однадвор и одвнатре ни предвидува распад.

ВО МАКЕДОНИЈА НЕМА КОНСЕНЗУС ЗА ЗАШТИТА НА УСТАВНОТО ИМЕ

Премрежијата кои ни се наметнуваа изминативе дваесетина години беа доволно силни за да не натераат да ја научиме историската лекција на мудро и издржано однесување во пресудните моменти за нашата иднина. Македонија ретко преземаше егзибиционистички чекори. Авантурите не им се својствени на македонските граѓани. Не дека ги немаше, но секако дека не претставуваат доминантен имиџ за македонското раководење. Оттука, ние, македонските граѓани очекуваме и во овие моменти, македонските државни раководители да бидат на нивото на своето препознатливо и автентично однесување.

Како никогаш досега потребно е единство и меѓусебно разбирање, консензус за сите отворени внатрешни и надворешни прашања кои не тангираат. Демократијата навистина подразбира различни мислења и различни проекти, некогаш дури дозволува и поделби и јазови меѓу спротиставените политички номенклатури, но кога се во прашање државните интереси, тогаш е неопходно тие да се надминат. Грчкиот притисок врз целиот дипломатски свет со кој се негира и оспорува правото на сопствено име, сопствен идентитет и самоопределување, треба да ни биде поттик за сплотување, за обединување на искрените интелектуални слоеви, кои треба и можат да дадат сериозен придонес во разврската на многу јазли.

Не е време за безвредна реторика со која се омаловажува, се потценува кредибилитетот и способноста на оние кои што водат земјата. Посебно е лицемерно, кога сето тоа доаѓа од индивидуи кои досега многу години раководеле, а не направиле ништо. Такви политички стратегии се штетни за државата.

Повеќето опозиционери кои досега стоеја на цврстите позиции дека нема отстапка од двојната формула, сега ретерираат. Подолго време се обидуваат да објаснат дека таа повеќе не е применлива, дека е надвор од игра, дека времето и поминало. Промената на тој став, значи дека изгубиле време од неколку години, кога велеа дека нема мрднување ниту сантиметар од тие позиции. На таков начин беше менуван македонскиот Устав. Го имавме најдобриот од сите поранешни југословенски републики, барем така процени Бадентеровата комисија, а потоа под притисокот на ембаргото од Грција го променија.

Македонија конечно треба да престане со политиката на лесни и неиздржани отстапки. Ако тоа ни стане пракса, тогаш злонамерниците нема да застанат тука.

Македонија не е за раздавање. Со продолжување на таквата политика од одредени организирани структури во државата, ќе се претвориме во обична и недефинирана аморфна маса, за која Европа во иднина нема да има ниту причина, ниту потреба многу да се интересира. Едноставно, ќе служиме само како експериментален субјект, истрошен предмет без елементи на самобитност и различност од другите.