Ристо Ивановски

На 21.11.2014 беше објавена изјавата на Поглаварот на ИВЗ, дека Македонците муслимани не биле Македонци, туку само Албанци-словенизирани Албанци. Пак, пред неколку дена Албанци христијани барале во македонските цркви да се проповеда на албански, што било прифатено. Претходно беше јавено, во Р. Македонија имало 100.000 православни Албанци, а пред тоа 70.000 православни Албанци-само се негираат Македонците.

Овде треба да се одговори, каков бил албанскиот јазик?

Албанскиот јазик не бил јазик на еден народ со еден свој јазик, туку четири јазици на четири народи, што било и останало само лингвистичка лакрдија.

Ова се потврдува и со доказите, што Албанците во 1913 година немале свое  национално чувство, и до 1924 година не сакале јазик на својот лакрдија јазик.

Х.Р. Вилкинсон, на стр.160, пишува: „...Само неколку години подоцна, во 1908, на лингвистичкиот конгрес одржан во Битола, еволуира една прикладна романска азбука за потребите на албанскиот јазик. Дотогаш во употреба беа италијанската, кирилската па дури и арапската азбука. На овој начин еден од најстарите индоевропски јазици беше спасен од натамошни асимилации и разводнувања. Сепак, пред 1924 не се случи тоа во училиштата да биде предаван албанскиот...“ (До 1924 година немало албански народ со своја школа, Р.И.)

Стр. 215: „Доминиан дава неколку докази што се однесува на Албанците. Тој истакна дека постојат повеќе етимилошки објаснувања за зборот ‘Албанец’, но излезе дека е тесно поврзан со келтската форма алб или алп, што значи планина. Доминиан тврдеше дека сите жители од овој дел на полуостровот кои зборуваат шкип (албански) би требало да се сметаат дека се албанска националност. Тој истакнуваше дека јазикот по своја форма исклучително Аријан, истакна дека од 5.140 елементи во Етимолошкиот речник на Албанците на Г. Мајер „би можело да се набројат само четири стотини неизмешани индо-европски елементи“. Татаро-турскиот брои 1.180, Романскиот 1.420, грчкиот 840 а словенскиот 540 збора.

Тој ги предочува романските католици Геги по долината на Дрим и Мат во најголемиот дел под италијанско влијание. Христијанските Тоски од југ во најголема мера беа ортодоксни, но многумина од нив сепак беа муслимани. Албанците муслимани најчесто се сметаа за Арнаути. Според неговото сфаќање, Албанците во 1913 година беа сосема лишени од секакво национално чуство. Само ривалството меѓу Италија, Австрија, Србија и Грција, секоја посебно натпреварувајќи се за придобивање на албанските пристаништа, резултираше во една независност. Италијанското влијание во Валона беше постигнато преку романско-католичките Албанци“.

А овој скиптарски народ во Скиптарија, кој не сакал да има школа на својот трорасен јазик со мноштво монголски (татаро-турски) зборови, не само дека со нив се моноголизираат Скиптарите кои се Пелазги, Бриги и Македонци, туку во Р. Македонија се монголизираат и Македонците со најизворен пелазгиски јазик на Белците.

Албанскиот=скиптарскиот јазик, како и влашкиот, го имаат т.н. словенски темен вокал; бригиското дативно у во презимињата; бригиското ет=ит во трето лице еднина што се среќава при правење на именките од т.н. словенски во албански, посебно во Косово...; гласовите на Вук Караџиќ од 19 век. Следи заклучокот Арбаните=Скиптарите во последните векови се одродени од својот т.н. словенски јазик. За доказ дека албанскиот народ е нов народ кој сега се дообразува пишуваат автори.