Сотир Гроздановски-Македонски

СОЖИВОТ СО  ДУШМАНИТЕ?

Братството и единството на народите и народностите од поранешната заедничка држава  си исчезна и ќе се памети само како сон, со различни емоции и желби.  СФРЈ ја нема, секој постана што сакаше да биде. Некои успееја, а некои останаа таму каде другите ги оставија: како туѓинци никогаш не видени да претаат во дел од заедничката кал што ја оставија зад себе. Некои од нив Европската Унија и НАТО ги абсорбираа, некои пак нема ниту да дочекаат да им се придружат таму, каде што "тече" мед и млеко!? Но сепак, многу изгубија, а малку добија!

Лагите на посилните го победија здравиот разум, дека  разделени ќе им  биде поарно и секој ќе си биде свој на своето, без тутор над главите: без делење на профитот од својата работа  со сонародниците од другите, посиромашни Републики, кои не беа толку вешти и брзи да извлечкаат нешто повеќе, од својот влог во заедничката каса.

Некои од нив немаа иста среќа. Во меѓусебните судири изгубија многу од својата драгоцена крв, ама и од сето она што неколку децении го создавале во државата во која владееше "мракот". Македонската Република беше "посреќна" од другите, зошто помина без крвопролевање. Да, да не беше само алчноста на соседите. "Македонското прашање"  кое тлееше над 100 години, одново исплива и не притисна со сета тежина, за да не  скрши. Но и покрај сите понижувања и штети нанесени, ние и понатака стоиме на ноse со главите горе, зошто  сме Македонци!

Новото братство, единство и таканаречениот соживот со домашните и надворешните соседи не траеше долго, иако ни даваше лажно чувство на мир и ноќен спокој.   Војното лудило  стигна и до нашите дворишта и со својата бучава ни ја загрози безбедноста.

Зад нашиот грб пеколниот план на посилните и нечесни "традиционални пријатели и сојузници" веќе беше ставен во дејство. Им се брзаше да ги исправат грешките од не' така далечното минато. Македонското прашање беше реактивирано и поставено на маса за негово конечно решавање. Така и би! Но овој пат со активно учество и злоупотреба на Албанците, едно од националните малцинства во Република Македонија, со репови од нивното неславно минато.

Албанско-македонската  војна од 2001 година беше фитилот на омразата која однесе многу невини жртви на двете страни, зави многу мајки во црно и татковци со стиснати заби и насолзени очи, ама и ја дестабилизира македонската држава и македонското општество. Привидниот и краткотраен албанско-македонски соживот отиде по ѓаволите. Старите експанзионистички апетити  одново постанаа секојдневна причина за загриженост на Балканот од проширување на оганот и одново Македонија, Македонците и националните малцинства во неа да исчезнат како колатерални жртви на странските интереси. За жал, тие реални опасности од алчноста по туѓи вредности Албанците никогаш  не  ги научија да живеат во мир и хармонија со своите соседи. 

Таканаречениот Охридски рамковен   договор со кој заврши војната од 2001 година, дополнително ги прошири агресивните апетити на Албанците во Република Македонија. Насилното и од надвор исфорсирано изедначување на албанското малцинство со Македонците  и двојазичноста на целата македонска територија беше кулминација на меѓуетничката нетолеранција. Непочитувањето на редот и мирот во државата, пак, и се' почестите закани со обновување на жешките односи од минатото, Албанците постанаа  соседи со кои соживотот постана непосакуван. 

Но бидејќи дестабилизаторските резултати  со злоупотреба на Албанците во Република Македонија не им  беа доста за реализирање на злосторничките намери, западните "пријатели и сојузници" ги повикаа на помош внатрешните криминалци и терористите од неуспешната албанско-македонска војна. 

Па така, насилното уривање на легално избраната власт во Република Македонија заедно со абдицирањето и бегството  на премиерот Никола Груевски   доведе до инсталирање на СДСМ и  Зоран Заев за претседател на македонската Влада, а коалицискиот партнер ДУИ и Талат Џафери, двојниот воен дезертер и злосторник од 2001 година, за Претседател на македонското Собрание. Сцената беше поставена и вистинската игра започна!

Тројната спрега:  СДСМ - Зоран Заев,  ДУИ - Али Ахмети, и ВМРО-ДПМНЕ - Христијан Мицкоски  со "добрососедските" договори помеѓу Република Македонија и Бугарија, потоа на 17 јуни 2018 со фамозниот и капитулантски Преспански договор помеѓу Грција и  Република Македонија и на крајот зголемувањето на привилегиите на албанското малцинство во Република Македонија, на штета на македонските национални интереси, на  надворешните наредбодавци им ги задоволи  аспирациите и себичните интереси и со тоа го "решија" македонското прашање на Балканот!?

На 17 јуни 2018 година со потпишувањето на Преспанскиот договор помеѓу Грција и Република Македонија од министрите Никос Коциас и Никола Димитров, Република Македонија беше преименувана во Република Северна Македонија и како национална држава на Македонците престана да постој. Македонското културно и историско наследство од антиката до Втората светска војна им беше дарувано на Грците и Бугарите, на Албанците статус на државотворен народ, а на Македонците статус на граѓани на новата политичка творба на Зоран Заев, Северна Македонија. И така, каубојско-ганстерската трагикомедија заврши! Но, дали вистински заврши? Времето ќе потврди!

Злосторничката тројка, СДСМ, ДПМНЕ и албанските политички партии во Македонија на Македонците им ја фрлија ракавицата во рингот како предизвик за пресметка без стриктно дефинирани правила на играта и однесувањето на "бојното" поле!?

Ќе им го прифатиме предизвикот или ќе чекаме да не сотрат еден по еден и на крајот сите заедно? Имаме повеќе избори, еден од нив се предвремените парламентарни избори во Април 2020 година кои спрема условите кои се предвидуваат се неповолни за македонското избирачко тело. Зошто? Затоа што се мудро скроени како стапица во која би требало за последен пат да се фатиме и со тоа ја цементираме Северна Македонија, или  втора опција, со здружени општонародни политички сили до победа и преземање на власта во македонската држава; враќање на слободата и суверенитетот на Република Македонија; поништување на сите незаконски правни акти и договори со Грција, Бугарија и Албанците во Македонија; воспоставување на редот, мирот, правото и правдата...!

Сигурен сум дека обединети во Трета и најважна сила на македонскиот блок можеме да ги победиме денешните властодршци од редовите на СДСМ, ДПМНЕ и  ДУИ, но и оние кои од надвор си гледаат сеир со нашата трпеливост, неодлучност и неслога меѓу мнозинскиот македонски народ. 

Зарем и понатака ќе го поднесуваме нивниот неконтролиран терор над се' што е македонско од искона? Зарем македонските закони и националните белези на Македонија треба да се почитуваат само од Македонците и националните малцинства верни на земјата во која се родени? Мораме ли да го поднесуваме теророт на терористите и потврдените ДУШМАНИ од сите бои?

И за крај: ДО КОГА ЌЕ ТРПИМЕ УДАРЦИ ОД СИТЕ СТРАНИ БЕЗ АДЕКВАТЕН ОДГОВОР?

За секогаш Ваш, Сотир!