1. Во главниот град на Катар, Доха, по 18 години воен ангажман на САД во Авганистан - најдолг во нивната историја, потпишан е мировен договор со авганистанските Талибанци!  Договорот предвидува  САД и НАТО да ги повлечат војниците од Авганистан во рок од 14 месеци, но само доколку Талибанците ги испочитуваат преземените обврски.

     Меѓу првите со подршка на постигнатиот Договор се огласи Европската Унија која оцени дека мировниот договор за повлекување на американските трупи од Авганистан е „важен прв чекор кон сеопфатен мировен процес во таа земја со цел создавање безбедност и стабилност за сите нејзини граѓани“. И во стилот:"што и е на бабата мило - тоа и се сонило" Европската Унија порачува дека преговорите за иднината на земјата внатре во самиот Авганистан, треба да започнат "без одложување, на инклузивен начин, со цел постигнување траен мир“ и при тоа нагласува "дека таа (EУ) е подготвена да го олесни и поддржи мировниот процес, со цел да се зачува и продолжи политичкиот, економскиот и социјалниот напредок на Авганистан".

 

     И се ќе беше во ред доколку на внатрешните проблеми во Авганистан, креаторите на надворешната политика во Брисел и оние во Вашингтон посериозно не ги земеа во предвид грдите реалности внатре во самиот Авганистан. Така на пример, Талибанците се само една од над 50 воени групации во Авганистан кои се борат - секоја со своја концепција и за свои цели, што значи неиѐвесно е дали и колку тие ќе успеат да најдат заеднички јазик меѓу себе. Понатаму, војната во Авганиустан трае со децении и се прашувам која е таа сила што ќе успее пред се да ги седне на преговарачка маса завоевуваните фракции,  а камо ли да ги смири да го одложат оружјето и да преговараат за помирување. Не помалку важан фактор е длабоката инволвираност на соседните земји во внатрешните случувања во Авганистан, во прв план на Пакистан, кои тешко ќе се откажат од своите долгорочни цели и интереси во оваа земја!?

 

     Авганистан беше со децении изложен на брутална индоктринација на населението од екстремниот ислам, а за овој проблем неверојатно е да се бара рационално решение на краток рок.

 

     Врв на проблемот е фактот што според некои проценки дури 80% од населението во Авганистан се н е п и с м е н и  и ако некој од страна (Брисел, Вашингтон), се занесува со воведување на повекепартиски систем, т.е. демократија од западен стил, или не ги разбира работите, или ги затвора очите пред реалноста. Затоа звучи дури смешно соопштението на Советот на ЕУ  во кое е наведено: „За конфликтот е потребно политичко решение, со кое ќе се почитуваат човековите права, вклучително и правата на жените, како и решавање на заеднички проблеми. Почитувањето на уставниот поредок и владеењето на правото што е најважно за време на процесот“!

 

     Според непотврдени податоци засега на турско-грчката граница има седумдесетина илјади    бегалци кои сакаат да го продолжат патот кон север, главно кон Германија, но што ако други стотици илјади тргнат на пат со таква идеја? Која сила ќе може да ги задржи тие маси и за колку време??? Со солзавец и гасни бомби не ќе можат, дефинитивно!

 

    И се заради лицемерието и неконзистентноста на надворешната политика на Брисел. ЕУ не ги исполни ветувањата што и ги даде на Турција дека финансиски ќе и помогне за да се растерети од грижата за над 3,5 милиони бегалци на својата територија, а не се претргна ни кон своите членки Италија и Грција да им помогне околу бегалците што им дојдоа по морски пат. Токму тој факт на некоординираност и немање субординација (донесување и почитување одлуки од еден центар) се чини дека многу скапо пред се политички, веќе ја чини Унијата. Брегзитот е многу јасн пример за тоа!?