Деновиве од владата на Зоран Заев стигна соопштение дека Македонците и Бугарите  имале „периоди на заедничка историја“, но без да се објасни кои се тие периоди. Поради тоа, овде ќе потсетам на некои историски факти со надеж дека ќе ги поттикнат досегашните јалови и дефанзивни активности на анемичната македонска Комисија за преговори со бугарските историчари, но и на Зоран Заев лично заради збогатување на неговите големи историски познавања.

Точно е дека Македонците и Бугарите биле поврзани во историјата, т.е. имале „заеднички историски периоди“, но тоа било главно само кога Бугарите доаѓале да ја ограбуваат Македонија, да војуваат против Македонците и да го тероризираат македонското население. За ова постојат податоци почнувајќи уште од раниот Среден век, па се до Втората светска војна. Еве некои од нив.

Првиот напад во Македонија од страна на Бугарите (вистинските етнички Бугари, кои имале монголски антрополошки карактеристики и зборувале на јазик од групата туркски јазици – за што постојат  повеќе древни и современи бугарски извори, т.е. тоа е неспорен факт), прос­леден со пустошење на македонската земја, се случил во 539 година. До­каз за ова е сведоштвото на историчарот Прокопиј Кеса­риски, објавено во книгата „Христоматиа по историа на Балгариа“ (Софија,1964 год.). Овде, под наслов: „Прабугарите го напаѓаат Балканскиот Пол­у­остров во 539 година“, пишува:

        „Веднаш потоа голема хунска војска ја премина реката Истар и се нафрли врз цела Европа. Вакви работи се случуваа и порано, но никогаш како сега тие не му направија на народот толку многу и толкави големи злодела. Тие варвари опустошија се пред себе, почнувајќи од Јон­скиот Залив, па сѐ до предградијата на Византион…“

        Гледаме дека во овој документ турко-монголските Бугари се наречени Хуни. Тоа е поради фактот што во тогаш­ните хунски напа­ди на Европа активно учествувале и нивните роднини Бугарите.

          Подоцна, кога турко-монголските Бугари се населиле од Азија во денешна северо­источна Бугарија почнале неприја­телствата со околните народи, при што неретко страдала Македонија и неј­зиното население.

        Еден од најзначајните документи што сведочат за војна помеѓу Бугарите и македонските племиња, претставува Преси­јановиот натпис пронајден кај Филипи (северно од Кавала). Овој натпис се однесува на привременото навле­гување на Бугарите во Македонија во 847 година. Од натписот децидно може да се заклучи дека бугар­ски­от хан Пресијан водел жестока војна против населението во Македонија (кон­кретно против племето Смолјани кое тогаш живеело во Југоисточна Маке­донија). Овој документ е објавен во книгата на Јордан Иванов „Блгарски старини из Македониа“ (Софија, 1931 год.) и гласи:

         „Пресијан, поставениот од Бога кнез на многуте Бугари, го испрати кавханот Исбул, откако му даде војска, и боилот Ичугру и канот боил Коловур, и кавханот против Смолјаните“.

          Спом­на­тите термини: кав­хан, боил и кан  ги претставуваат највисо­ките воени чинови на бугарската вој­­­ска од тоа време, што значи дека станувало збор за воен судир од големи раз­мери.  Главна причина за овој голем воен судир било тоа што припадниците на македонското племе Смолјани  под­готвувале востание против Византија заради свое осамостојување. Но, овој обид им пропаднал токму поради нена­дејниот напад од турко-монголските Бугари. Според житието на монахот Григориј Декаполит, во оваа голема војна: „потоци крв течеле како река, а целата околина била опожарена и помрачена“.

         Академик Иванов пишува дека Смолјаните живееле во југоисточна Македонија, а нивните населби биле распространети југозападно од Родопите по средната и долната област на  реката Места. Практично ова македонско племе тогаш живеело отприли­ка на територијата на денешната Пиринска и дел од Егејска Маке­до­ни­ја. Ова значи дека Бугарите во тоа време без војна не успе­а­ле да влезат дури ни на територијата на денешна Пиринска Македонија.

          Нема сомнение дека денешните пирински Македонци во добар процент се потомци токму на Смолјаните кои живееле на истата територија. Траги-комично е тоа што денес мнозина пирински Македонци себеси национално се определуваат со турко-монголскиот етноним „Бугари“, иако токму Бугарите своевремено војувале против нивните предци Смолјани.

           Ханот Пресијан подоцна бил заменет со својот син Борис, кој и објавил војна на Византија, при што повторно пострадале Ма­кедонија и нејзиниот народ. Борис, до 864 година и самиот ја носел азијатската титула хан, а потоа бил преименуван во кнез.

        И неговиот наследник и син, покрстениот цар Симеон им на­несол многу страдања на Македонците. Според современите бугарски историчари, членовите на семеј­ст­во­­то на бугарскиот цар Симеон дома си збо­рувале на мајчи­ниот тур­ко-бугарски јазик и тие допрва почнале да го учат словен­скиот ја­зик. Постојат страотни сведоштва за разур­нувачките вој­ни што Си­меон ги водел на терито­ри­јата на Ма­­­кедонија, каде него­вите вој­с­ки уништувале сѐ пред себе. Цариградскиот патријарх Нико­лај Мис­тик за нав­­легу­вањата на бугарските војски во Македонија воз­будено кон­ста­ти­рал:

        „Но, кога си припомнувам за толкавиот број разрушени хра­мови, манастири и домови, за убиените епископи, за силуваните де­вици, за измачуваните монаси - како можам да се надевам дека Бог ќе го заборави сето ова?“

         За пустошењата од страна на војските на бугарскиот цар Симеон во Македонија постои и сведоштво од еден македонски книжевен па­мет­ник од 11 век, во кој се вели:

       „Симеон бил нечесен и зол кон луѓето и тој ја уништил македон­ската земја... Тогаш сите луѓе пропиштеа од овој цар и повикаа: Тешко нам, браќа, од овој цар!“

         За ваквите бугарски пустошењата, византискиот историчар Лав Ѓакон во својата „Историја“ запишал:

          „Во месец септември, втор индикт, Симеон Бугаринот пов­торно настапил со својата војска против Цариград. Притоа ги оп­љач­­кал Тракија и Македонија, каде сѐ опустошил и разурнал“.

          Византискиот историчар Симеон Логотет, за разурнувањата на Македонија од страна на бугарскиот цар Симеон, напишал:

           „Во месец сеп­тем­ври бугар­скиот кнез Симеон со целата своја војска дојде до Цариград и притоа ги оплени Тракија и Македонија. Таму тие разурнаа и запалија сѐ и ги исекоа овошките“.

          Овде сами по себе се поставуваат прашањата: чија земја уништувал турко-монголскиот Бугарин (со крстено име) Симеон и чии жени силувале припадниците на неговите војски? Зарем тие си ги силувале сопстве­ните „сонароднички“ доколку наводно Македон­ците биле „етнички Бугари“?

          Инаку да го спомнеме фактот дека во 1952 година за време на археолошките ископувања близу Велики Преслав во Бугарија, т.е. во областа каде претежно биле населени турко-монголските Бугари, откриен е гробот на бугарскиот војсководител по име Мостич кој бил војсководител токму за време на бугарските цареви Симеон и неговиот син Петар.  Врз oснова на неговиот череп, од страна на познатиот бугарски антополог и член на Бугарската академија на науките Јордан Јорданов, реконструиран е ликот на овој бугарски војсководител, чија илустрација ја приложуваме како дел од овој текст.

Овде нападно се поставува прашањето: Ова ли е предокот на денешните Македонци?  Ова ли е „прадедото“ на Гоце Делчев? Вака ли изгледале крвните предци на денешните Македонци? Потенцираме дека Мостич најверојатно бил најголемиот бугарски војсководител на сите времиња ако се земе предвид фактот дека тој служел во времето на цар Симеон (кој исто така бил турко-монголски Бугарин) во чие време Првото бугарско царство го доживеало своето најголемо територијално проширување. Денес, во чест на големиот бугарски војсководител Мостич, во општина Велики Преслав во Бугарија, постои село со неговото име.

          Во седумдесеттите години на дваесеттиот век, од страна на бугарскиот академик Јорданов, извршена е реконструкција на лицата и од други черепи на турко-монголски Бугари пронајдени во гробница во Девна, кои таму биле погребани во деветтиот век. Од овие черепи исто така јасно се гледа дека вистинскте етнички Бугари припаѓале на жолтата раса. И повторно се поставува прашањето: ова ли се предците на денешните Македонци? И не само тоа: нека објаснат денешните бугарски историчари и политичари, како  е можно денешните Бугари да бидат припадници на белата раса, а како свои крвни преци да слават луѓе  (исто така Бугари) кои припаѓале на жолтата раса? Па дури се обидуваат овие азијати да ни ги накалемат и нам Македонците како „наши предци“ (иако првиот бугарски хан Кубрат цел живот си живеел во својата татковина Азија, никогаш во животот немал ни стапнато во Европа, а најверојатно немал ни слушнато за Македонија – камо ли да биде наш „предок“). Зарем тоа не е смешно? (Притоа искажувам почит кон сите раси во светот). Одиме понатаму.

           Македонците страдале од Бугарите и во времето на таканареченото Вто­ро бугар­ско царство. Посебно познат по несреќите што му ги донел на македонското население бил владетелот на оваа држава Калојан. За неговите злодела врз македонскиот народ авторот Вла­дислав Граматик  напишал:

          „Тој Калојан при секое враќање од борбите што ги водеше против Ромеите, ја пустосеше македонската земја и извршуваше многу жесто­кости врз населението. Засолништата им ги рушеше до темел, а многу народ одведе во пленство и го пресели преку Дунав. (Петар Ников: „Ма­те­риа­ли за средновековната историа  на  Блгариа“ - ПСп, кн. 55-56, с. 250)

            За несреќите што цар Калојан им ги нанесол на Македонците сведочи и византискиот писател Никита Хонијат:

             „Најправилно би било да се каже дека никогаш досега човечко око не видело, ниту  човечко уво не слушнало,  ниту пак такво неш­то дошло до човеко­вото срце, како што беше тоа што Куманите и Бугарите го направија за време на нивните налети. Големите, познати и дотогаш многунаселени градови, прекрасните села околу нив, уредно обработените полиња и ливади, цветните градини, кои изобилуваа со плодови поради нивното напојување од околните рекички, високите дворци, преубавите уметнички соѕидани и нас­ликани со разни бои палати, удобните бањи, натежнатите од плодови лозја, обилните со жетва ниви и илјадници други предмети... - сето тоа, откако населението беше истребено, стана живеалиште на ежови и на диви животни. Ако некој можеше да фрли само еден пог­лед на сето тоа - исполнет со болка - ќе се удреше во градите и со солзи во очите ќе кажеше дека го видел рушењето на вселената... Во мојот јазик не постојат такви изрази што ќе бидат достатни за детално и целосно набројување на сите нивни многубројни зло­дела...Така, овие варвари немаа ниту мерка, ниту граница за сво­јата нечовеч­ност.“

          И ова потресно сведоштво до­волно зборува за тоа колку Македонците и Бугарите биле „еден народ“.

           Во врска со походот на Калојан во Македонија и во Тракија, византискиот писател Никифор Григора запишал:

            „Македонските и тракиските градови беа целосно уништени, откако претходно доживеаја многу несреќи ту од Латинците, ту од Бугарите и Скитите. Уште што ли се не им направија на хрис­тијаните овие крвожедни народи...“ (В. Златарски: Историа  на  блгар­ската држава през Средните векове, 3, 266).

            Во „Чудата на Свети Димитар“ исто така постои сведош­тво во врска со пустошењата на бугарскиот цар Калојан во Маке­донија:

          „Тогаш владетел на Бугарите бил Калојан... Тој, откако ја преб­родил цела Македонија, ги опустошил сите области, до темел ги срушил основ­ните крепости, пљачкосувал и го испустил и го преселил целото население покрај брегот на реката Дунав - со еден збор, го престорил во пустина секое место што го нападнал. Потоа тој незадржливо се упатил против Солун, заедно со својата војска, која била побројна и од морскиот песок и која се состоела од Бу­гари, Кумани, Татари, Хазари...(Христоматиа... с. 273).

          Значи, бугарскиот цар Калојан ја пустошел Македонија и ги убивал Македонците со својата војска, од која големото мнозинство (покрај Бугарите) биле неговите роднини турко-татарските пле­миња: Кумани, Татари и Хазари.

           За пустошење на дел од македонската земја постојат визан­тиски сведоштва и од времето на бугарскиот цар Михаил Шишман од околу сре­дината на 13 век. Така, на пример, хроничарот Георги Акрополит во својата хроника запишал: (Христоматиа по историа на Блгариа, стр. 293)

           „Кога владетелот на Бугарите научил дека императорот се наоѓа далеку, ја повикал сојузничката скитска војска и ја испратиил против македонските области за да пљачкосуваат, а и за да ги исплашат Ромеите“.

            Доколку некој се обиде да забележи дека под терминот Македонија, овде не се подразбира денешна Македонија, туку византиската административна област Македонија (која во тоа време главно се наоѓала во Тракија, но опфаќала и делови од Македонија) ќе одговориме дека во документите за бугарските средновековни пустошења во Македонија се спомнати делови од денешна Македонија и тоа: Хал­кидик, Серез, околината на Солун, Струма и други македонски места, а некои документи, посебно се спомнати Македонија и Тракија. Ова значи дека тогашните Бугари ја уништувале територијата на денешна етничка Македонија.

          Подоцна кога Турците навлегле на Балканот во 14 век голема помош им пружиле Буга­рите (иако подоцна и самите настрадале од нив). Бугарскиот цар Иван Александар бил единствениот европски владетел што бил воен сојузник на Турците во времето на нивните балкански освојувања! Во книгата „Историја на Буга­рија“ (Софија, 1954 год.) читаме:

          „Напредувањето на Турците во Тракија ја направил уште пого­лема потребата за формирање на еден заеднички балкански фронт за бор­ба против Турците. За жал, ваков фронт дури ни сега не бил соз­даден. Дури и обратно - во 1364 помеѓу Бугарите и Византијците избувнал конфликт околу црноморските градови Поморие и Несе­бар. За да им се спротистави на Византијците, Иван Алек­сан­дар се послужил со турски наемници и склучил сојуз со султанот Мурат. Тоа било голема грешка, која ги раздробила силите на балканските држави и им дозволила на завојувачите полесно да ги остварат своите планови.“

          Подоцна Турците ја окупирале Македонија, откако претходно ги поразиле македонските феудалци кај Черномен близу реката Марица во 1371 година. И додека Бугарите во времето на битката на Марица биле воени сојузници на Турците, еве како се однесувале Македонците во обидот да си ја зачуваат слободата на својата земја. Во книгата „Историја на Бугарија“ се вели:

          „...По битката кај Черномен Турците започнале да нас­тапуваат кон запад и навлегле во Македонија. На повеќе мес­та тие наишле на јуначки отпор од страна на населението, кое док­рај се борело за заштита на своите родни огништа. Драстичен при­­мер за својата храброст дале жителите на Битола, кои долго  ги одбивале непријателските одреди.“

          Буга­ри­те го раскинале воениот сојуз со Отоманската империја дури по смртта на Иван Александар, по што и тие пот­пад­нале под власта на Турците.

          Сите досега изнесени податоци јасно зборуваат дека Македонците никогаш немале и немаат бугарски ет­нички ко­рени затоа што никогаш во историјата не дошло до масовно населување на  вистинските етнички Бугари во Македонија и до нивно мешање со Македонците. Во 19 и 20  век Бугарите, со помош на Русија, успеале повторно да создадат своја држава, па оттогаш нивната пропаганда среде Македонците станува уште позасилена при што неретко се користат и фалсификати за што ќе зборуваме во некоја друга прилика. Имало периоди и кога Бугарите и бугарската држава многу им помагале на Македонците, ги прибирале македонските бегалци на своја територија и им дозволувале општествено да се организираат, иако тоа го користеле за своја полза. За време на Втората светска војна Бугарија окупира дел од Вардарска и Егејска Македонија, но за тоа исто така во некоја следдна прилика. По Втората светска војна Бугарија и официјално го призна постоењето на македонската нација на своја територија, но за време на режимот на комунистичкиот диктатор Тодор Живков повторно е воведен терор и други форми на насилство против Македонците. Денешните бугарски режими се уште измеќаруваат на политиката на Тодор Живков, иако врз ваквата политика најголемо влијание имаат токму одродените Македонци во Бугарија кои многу добро знаат дека доколку Бугарија го признае постоењето на македонската нација тие ќе останат како риби на суво. Тоа е и главната причина зошто тие и денес ја подгрејуваат хистеричната анти-македонска пропаганда во Бугарија.

          Повеќе детали за сето ова во документарната емисија „ЕТНОГЕНЕТСКИТЕ РАЗЛИКИ ПОМЕЃУ МАКЕДОНЦИТЕ И БУГАРИТЕ“, која треба секаде да ја споделувате:

https://www.youtube.com/watch?v=lSDOV0yfJTQ&t=23s&ab_channel=AleksandarDonskiHistoryChannel

          Истата емисија со англиски превод треба да се испраќа на странски субјекти:

https://www.youtube.com/watch?v=mpQqRXAmdNI&ab_channel=AleksandarDonskiHistoryChannel

Ликот на еден од најголемите бугарски војсководители на сите времиња по име Мостич (10 век). Ликот е реконструиран од страна на бугарскиот антрополог и академик Јорданов врз основа на черепот на Мостич пронајден во 1952 година кај Велики Преслав. Ова ли е предокот на Македонците? Илустрацијата е преземена од книгата „Што сме ние: Бугари или Татари?“ од книгата на познатиот татарски историчар Халиков (Казан, 1992).

Ликови на етнички Бугари реконструирани врз основа на нивните черепи од страна на бугарскиот антрополог и академик Јорданов. Ова ли се предци на Македонците?