Нацизмот и фашизмот сеуште вирее во Европа

Народот рече НЕ за продажбата на нациналните интереси, не за Парискиот предлог!

Велепредавство е кога владин функционер, за време на своето владеење работи или пропагира против својот народ и држава. Тој што Ве предал поради материја, на пример пари или власт, или и едното и другото. Во кривичното законодавство, современите општества изградиле институт велепредавство.

Тој што полагал заклетва дека нешто ќе штити и брани по Устав и закон, а поради интерес, ја погазил заклетвата и прешол на другата страна. Степенот на одговорност го квалификува делото на предавство или велепредавство. Таквите функционери се судат по редовна постапка, а понекогаш им се пресудува смртна казна, во редовна или итна постапка.

По изјавите на премиерот Димитар Ковачевски и претседателот Стево Педаровски дека изменетиот Париски предлог за спорот со Бугарија која ги блокира преговорите за членство во ЕУ е прифатлив, илјадници македонски граѓани излегоа да демонстрираат пред Владата на Македонија. Со народот застана и опозициската ВМРО ДПМНЕ која го отфрли предлогот.

Народот ја прочита измамата на власта и за разлика од власта го кажа историското НЕ.  НЕ за продажбата на нациналните македонски интереси, не за Парискиот предлог!  Секое негово прифаќање за македонскиот народ е национално предавство за кое еден ден ќе се одговара! 

Парискиот предлог е резултат на низа фактори, како што обид за затворање на македонското прашање, внатрешните и надвотрешните политики на ЕУ, како и настаните по воената агресија на Русија врз Украина. Иако Втората светска војна заврши пред повеќе од седумдесет години, нацизмот и фашизмот сеуште вирее во Европа.    

Не случајно, кон крајот на 2021 г., сега веќе екс полски вицепремиер и лидер на владејачката Партија на правото и правдата, Јарослав Качински, ја обвини Германија дека се обидува да ја претвори Европската Унија во „Четврти рајх“, користејќи ги предностите на ЕУ за да ги лиши другите нации од суверенитетот и да ги „претвори во кметови“. Според него, овој термин не бил навредлив и не се однесувал на Третиот рајх, туку на Првиот, односно на Светото римско царство на германскиот народ, создадено во 9 век, кое во врвот на своето постоење ја опфаќало покрај денешна Германија и големи делови од Западна, Централна и Јужна Европа. Сепак, однесувањето на некои членки на ЕУ не се разликува многу од времето на Третиот рајх.

Сепак, по испровоцираната воената агресија на Русија во Украина, која Москва ја нарекува како специјална операција за денацификација, ЕУ како и „Третиот рајх“, направи погрешна процена и наместо да ја смири состојбата започна пресметка со Москва. Прво започна со политичката компонента, исклучување на Руската федерација од низа меѓународни институции и трговски блокади, а второ започна воено да ја помага Украина со испорака на оружје, како и со процес на ширење на НАТО кон скандинавските земји.  

Меѓутоа пред започнувањето на конечната пресметка со моќниот непријател, како и за време на Втората светска војна, Западот се обидува да го направат Балканот војничка база, со пасивизирање на православните славјани, во Македонија, Косово, Србија и Босна и Херцеговина, т.н. „држави кои се наоѓаат на линијата на огнот“, за да го спречат руското влијание. За таа цел се зајакнуваат воените контигенти во БиХ и Косово, постојат информации за влез на оружје од Украина во БиХ, Албанија и Косово,  а има најави дека ќе се градат и воени инсталации на НАТО во Албанија (воздухопловна и поморска база).  

Во тој контекст, Македонија иако е членка на НАТО, но не и на ЕУ, поради ветата на Грција и Бугарија. е изложена на невиден притисок, закани и уцени, како од надвор, така и од внатре. Земјата едноставно треба да „се откаже од својот суверенитет и да стане роб“,за да стане членка на ЕУ или според Качински членка на „Четвртиот рајх“. 

Оттука и предлозите на Брисел (Португалски, Берлински, Париски) за решавање на спорот меѓу Бугарија и Македонија се спротивни на интересите на македонската нација. Тој го доведува во прашање опстанокот на македонскиот народ и многу потсетува на предигра за поделба на Македонија, како од времето на Втората светска војна.

Имено, на почетокот на 1941 година, Хитлер за да го оствари својот план ги имал во предвид претензиите на сојузниците, нерешените национални прашања во Кралството Југославија и сепаратистичките стремежи на разни реакционерни групи. Сите тие довеле до нова поделба на Македонија помеѓу бугарските и италијанските окупациони сили, кои потоа формално и ја доделија на Албанија. 

Ако во април 1941 година, за поделбата на Македонија преговараа во Виена грофот Ќано, министерот за надворешни работи на фашистичката влада на Италија и фон Рибентроп, министерот за надворешни работи на Третиот рајх, денес во преговорите помеѓу Македонија и Бугарија од македонска страна преговараше министерот за надворешни работи на Македонија, Бујар Османи, кој е етнички Албанец. Ако тој претходно повеќе се интересираше за Косово и дали на таблите на институциите постои наслов на албански јазик, исто како што правеше албанската власт во времето на Втората светска војна во италијанската окупацијона зона, како тогаш може да му се верува дека ги застапувал македонските интереси. Дури и самите разултати од преговорите покажуваат дека тој не ги застапувал интересите на мнозинскиот македонски народ, туку повеќе се интересирал што ќе добие неговата етничка заедница. 

За да помине Парискиот предлог кај народот имаше многу владина глума.

Прво овој предлог беше одбиен за да се покаже некаков патриотизам на власта. Но во последен момент од францускотпо претседателство наводно по извршените промени на Парискиот предлог, кои наликуваат на козметичка шминка и суштински ништо не е изменето, премиерот и претседателот рекоа дека е прифатлив. Со овој чин се потврди дека во земјата има инсталирана квинслишка власт контролирана од Ахмети и дека наводното историско НЕ на премиерот кажано во првиот момент беше само акт на глума. 

Народот тоа го прочита и масовно излезе на улица и за разлика од власта тој го кажа историското НЕ. НЕ за продажбата на нациналните македонски интереси, не за Парискиот предлог!

Ваквото одбивање не само на народот туку и на опозициските партии, го испровоцира министерот Османи да се закани со можни етнички тензии. Сосема е јасно дека на Албанците во власта, со чест на исклучоци, им е поважна Косовската и Тиранската агенда отколку македонските национални интереси. Тоа го потврдува и министерот Артан Груби, кој го смета Кичево за воен плен од 2001 година, а кој рече дека: „Али Ахмети направи повеќе за Косово, отколку за Македонија“.

Меѓутоа, без ралика на уцените од ДУИ, прифаќањето на Парискиот предлог, е акт на национално предавство за кое еден ден некој ќе одговара. Никој нема да може да го избегне револтот на народот!