Според библиските преда­нија во Ерусалим во текот на вековите доаѓало до судири меѓу разни вероисповеди за поседување на правото на светите места. Во црквата на Светиот гроб, местото каде што Христос е погребан и вос­крес­­нал, најсветото место за христијаните, во текот на овие расправии, свештениците се тепале, па дури и се убивале едни со други. 

Таткото на историјата Херодот, за населението во македонската област Крестонија пишува дека зборувало на јазик, кој бил неразбирлив за сите околни народи. Ова е уште еден доказ за разликите меѓу македонскиот и грчкиот јазик.

Ѓорѓија - Џорџ Атанасоски е исклучително голема, позната, призната и неодминлива личност во македонската дијаспора  и во Македонија. Тој е без сомнение еден од економски најуспешните Македонци во светот. Иако подолго време живее на Флорида, во Соединетите Американски Држави, од своето емигрирање до денес тој е длабоко и силно поврзан со судбината, вистината и настаните во Македонија.

Во ова поглавие ќе изнесеме податоци за некои од современите пишувања на западни автори во врска со јазикот на античките Македонци. Исто така (заради компаративен преглед) ќе наведеме и неколку факти (сведоштва од антички извори) во врска со карактерот на овој јазик.

Секоја светост, за да остане трајно во ко­лек­тивното паметење и да биде вечна инспирација на новите генерации, мора, најпрвин, да биде осквер­навена. Храмот во Ерусалим бил разурнат од вавилонскиот крал Набу-кодоносор, а Евреите биле про­терани како робови во Вавилон. Оттогаш потекнува псалмот кој со текот на времето се претвора во зак­лет­ва. Тој гласи: „Ако те заборавам Ерусалиме, нека ми се исуши десната рака, јазикот нека ми се залепи со непцето, ако те заборавам, ако ти, Ерусалиме, не ми бидеш најголема радост“.

На 28-ми ноември, во просториите од Македонското литературно друштво „Григор Прличев“ во Сиднеј се одржа пригодна свеченост на која и беше доделена награда на поетесата Ленче Клекачкоска од минатогодишниот наградниот конкурс за поезија и проза. На Ленче жирито и ја додели Втората Прличева награда за песната „Наташа“ – посветена на нејзината покојна внука. Поради обврски и поради оддалеченоста на живеење, Ленче не беше во можност да присуствува на званичното доделување на наградите, по тој повод и во присуство на повеќе членови и нејзини пријатели, претседателот на друштвото Душан Ристевски и ја предаде наградата.

Секоја светост, за да остане трајно во ко­лек­тивното паметење и да биде вечна инспирација на новите генерации, мора, најпрвин, да биде осквер­навена. Храмот во Ерусалим бил разурнат од вавилонскиот крал Набу-кодоносор, а Евреите биле про­терани како робови во Вавилон. Оттогаш потекнува псалмот кој со текот на времето се претвора во зак­лет­ва. Тој гласи: „Ако те заборавам Ерусалиме, нека ми се исуши десната рака, јазикот нека ми се залепи со непцето, ако те заборавам, ако ти, Ерусалиме, не ми бидеш најголема радост“.

Неодамна во библиотеката од Македонското литературно друштво „Григор Прличев“ од Сиднеј пристигнаа повеќе книги од Македонија со различна тематика. Во овој запис ќе се задржам на книгата од д-р Стојан Ристески „Две ретки дела од Јоне Кленко“, која, се надевам дека ќе го задржи вашето внимание.

Меѓутоа има и тесни примери во описите на Византија. Имено, некои западни историчари, со право ја претставуваат Византија како наследничка на Македонската империја на Александар Трети Македонски Велики. Ова е заради фактот што потомците на античките Македонци извесен период и  навистина биле  на чело на Византија. Дури имало и цела династија, која владеела со Византија од 9 до 11 век, а која се викала Македонска династија. Поради значителното учество на Македонците во самиот врв на општествениот живот во Византија, некои западни историчари сметаат дека Византија не била продолжение на Римската империја, ниту пак била продолжение на некаква грчка држава (рековме дека античка грчка држава никогаш не постоела, туку дека Византија всушност била продолжение на Македонската империја на Александар Македонски. Во книгата "Outli­ne of History"" од авторот Велс, во врска со ова читаме:

Во книгата на Мери Рејнолд под наслов "Оган од Рајот" на стр. 19 пишува: