Македонија, мојот копнеж – Манојил Мане Јаковлески (48)

Во монографијата „Македонија, мојот копнеж – Манојил Мане Јаковлески од авторот Киро Кипровски, повеќе видни личности говорат за Мане Јаковлевски. Покрај поранешните амабасадорите д-р Срѓан Керим, м-р Мартин Треневски и д-р Панде Лазаревски, во книгата е забележено и мислењето на поранешниот амбасадор Стојан Карајанов.

Мане Јаковлевски и Стојан Карајанов се другари од детството. Нараќајќи се на спомените од детството чии траги не се бришат, како и потоа кога како возрасни заедно работат за интересите на македонската држава, Карајанов за Мане Јаковлевски ќе напише:

Манојил, Славица, Васил Пујовски, Стојан Карајанов и Самоил Јаковлески

„Нашата приказна за пријателството со Мане Јаковлески, започнува во училишните клупи, како шестоодделенци во училиштето во Врапчиште. Мане роден зубовчанец, а јас дојденец по скопскиот земјотрес. Од тие школски денови, врежани се спомените од моите посети на неговата куќа во Зубовце, која целата мирисаше на овошје и на жолти дуњи наредени на полиците, и на ведрите лица на неговите родители – олицетворение на добрина и вредни домаќини.

Животните патеки не однесоа на сосем различни страни, за да се вкрстат повторно на почетокот на 80 –тите години на дваесеттиот век во Гостивар.

Зад нас остана младешкото време, и на средбата по толку години, се видовме како сериозни и семејни луѓе, но со неизбришани траги од детството.

Првата честитка и посета за моето именување, како директор на Спомен домот на културата „АСНОМ“ во Гостивар, дојде токму од него. И тој чувствуваше задоволство, што ете, нашата генерација се пробива, низ едно многу неодредено време, полно со неизвесности.

Со изострено чувство за патриотизам и љубов кон Македонија, водевме долги разговори, претчувствувајќи го на некој начин крајот на старата држава, во која оптимизмот на Мане предничеше и беше поубеден од нас, дека треба навистина да се подготвиме за новото време, во кое Македонија најпосле ќе стане самостојна и независна.

На крајот од таа 1989 историска година, за светот и Европа, го посетив во Берлин. И во таа далечина, семејниот ресторан „Ново Скопје“, живееше со македонскиот дух, чинише дел од македонските простори, преселен во големата европска престолнина. Полн со пријатни чувства и нови сознанија, го напуштив Берлин, на само неколку часа пред уривањето на Берлинскиот ѕид. Знаев, дека пак ке се вратам.

Мане остана во Берлин, верен на својата идеја и целиот исполнет со активности го формира: македонскиот клуб, Црковната општина и на големо задоволство на Македонците во Берлин, проработе и телевизија со програма на македонски јазик.

Во тоа време, по неговото враќање во Гостивар, наше свратилиште стана неговиот ресторан „Солун“, каде што се водеа сите разговори и каде што го формиравме Општинскиот комитет на ВМРО ДПМНЕ, со желба да се вклучиме и да дадеме свој придонес во новото историско време, полно со неизвесност и противречности.

Неуморен и постојано активен, не покани во два наврати да гостуваме со театарски претстави, за нашите сонародници во Берлин. Домот на културата со задоволство ја прифати поканата, настапувајќи во преполната сала, под негово покровителство. Ова беше за прв пат, една театарска група да гостува во Германија, со театарска претстава што беше повод, македонскиот клуб во Берлин, по иницијатива на Мане, да формира и своја театарска дружина.

Кога се работеше за проекти од културата, Мане секогаш беше верен следбеник и несебичен спонзор. Првиот аматерски видео филм во Р. Македонија го сними токму СДК АСНОМ, со материјална поддршка од Мане. Филмот стана гордост на градот, а најголемиот дел од сцените се снимаа токму во неговото родно Зубовце.

Гледано од денешна дистанца, Мане остави траен белег на настаните, не скршнувајќи ни малку од своите првобитни и осведочени идеи, кои се веќе реалност, а за да се постигне сето тоа, во едно бурно време беше потребна храброст, одлучност и пред се неизмерна љубов и верба кон татковината. Сето тоа Мане го имаше, го носеше и го носи во себе. Пријателството е благодет и постојано треба да се надоградува. Нашето трае, непоматено и необременето.“

(продолжува)

Цела книга: https://drive.google.com/file/