85 ГОДИНИ ОД ЖИВОТОТ И ДЕЛОТО НА ГОЈКО ЈАКОВЛЕСКИ, АЛИАС ГОЦЕ МАКЕДОНСКИ 

Според текстот под наслов „Исполнето ветување по 80 години“ од Киро Кипровски, објавен во „Утрински весник“ на 10 април 2015 година, пред осумдесет години Гојко Делчев-Рафкин, од гостиварското село Зубовце, од мајка му Рафка и од прабаба му Јонка бил ветен да му служи на Господ и на свети Јован Крстител во Бигорскиот манастир.

Инаку, Гојко бил ветен бидејќи молитвите му помогнале да ја преброди тешката болест, да оздрави, по десетдневна агонија, кога бил ни жив ни мртов. Неизвесноста да преживее била под голем прашалник. Целото семејство „било на нозе“ око не склопувало, биле покрај него, преземале сѐ што требало за да му го спасат животот и со нетрпеливост го очекувале исходот.

Сите се плашеле да не се повтори судбината со неговото братче Виктор и сестричето Анча, кои пред него починале на неколкумесечна возраст. Мајка му правела сѐ за бебето да ѝ оздрави, да го порасне, да формира семејство, да остари, да обеле... Молитвите вродиле со плод. Гојко, како момче од мајка си дознал дека бил ветен да служи во Бигорскиот манастир.

Ветувањето го прифатил. На мајка си често ѝ говорел дека кога тогаш ќе го исполни ветено и достоинствено ќе се оддолжи. Минувале години Гојко од субјективни причини не можел да дојде и да служи во манастирот. Меѓутоа, тој товар го носел со децении и барал начин барем со средства да се оддолжи.

Во 1992 година, во Берлин се осветувал иконостасот на Македонската православна црковна општина „Свети Климент Охридски“ при што присуствувал и митрополитот господин Тимотеј, надлежен архијереј на Дебарско-кичевскаа епархија на Македонската православна црква, во чии рамки спаѓа и Бигорскиот манастир. Гојко на владиката господин Тимотеј му ја раскажал прикаската за тоа дека бил ветен да служи во Бигорскиот манастир и од него побарал совет како да се оддолжи. 

„Дебарско-кичевската епархија има подготвено монографија за Бигорскиот манастир во која со свои научни трудови од повеќе области ја расветлуваат историјата, архитектурата, монаштвото, за духовноста, за изградбата, за иконостасот, за живописот и слично, текстовите напишани од неколкумина академици, еминентни научни работници и владици.

Проблемот е недостигот на средства за печатење, а епархијата не може да ги обезбеди. Ако си расположен да го помогнеш финансирањето на монографијата, тоа е добар начин да се оддолжиш, односно да го откупиш ветувањето“, му рекол Тимотеј на Гојко. Тој, со големо задоволство ја прифатил понудата и веднаш на владиката му ги дал потребните средства.

Во изминатите години неколкупати Гојко на Бигорскиот манстир му дарувал парични средства, како и донации за обновата на изгорениот Горни Палат.

„Ветувањето го исполнив, меѓутоа желбата да служам во манастирот „Свети Јован Крстител“ ми остана неисполнета. Многу пати правев обиди, но пред да дојдам ќе се појавеше некој проблем и така со децении одложував“, раскажува Гојко. „Но, Господ е голем и ми ја исполни желбата. Минатиот месец десетина дена служев во Бигорскиот манастир со физичка активност и со присуството им се оддолжив на моите предци, а со тоа од грбот ми се стркала цела карпа со грижа носена со децении...“, раскажува Гојко.

„Прекрасно се чувствувам откако со слугување и со работење им ја исполнив желбата и ветувањето на моите најблиски, кои со ноќи бдееле и се грижеле за моето здравје. Секој ден го палеле кандилото во куќата во село Зубовце, пред иконата на светата Мајка Божја со нејзиниот син во рацете- Исус Христос и се молеле за да оздравам. Се молеле и ме ветиле во Боженствениот храм - Бигорски манастир, древномакедонско светилиште, прекрасен, привлечен, препознатлив со македонската црковна архитектура и со иконостасот.

Икона во Свети Јован Бигорски 

Господ ги слушнал молбите на прабаба ми и на мајка ми, да оздравам, да закрепнам, да раснам, да пораснам и да имам долг живот. И така на 20 февруари 2015 година, со најблиските во семејството го празнував 80. роденден“, со задоволство ни зборуваше Гојко и продолжи да ни ги раскажува впечатоците од престојот во манастирот.

„Секое утро станував во 5 часот за да учествувам на утринската богослужба, а во попладневните часови и на вечерната богослужба. Прекрасно беше чувството да се биде на богослужбите, на бдеењата кои траеја по неколку часови длабоко во ноќта. Посебно бев воодушевен од моќните гласови на монасите кои ги пееја црковните песни, и по богослужбите гласовите ми одѕвонуваа, ме смируваа и ме релаксираа и ми доаѓаа како мелем на душата. 

Многу нешта на оваа возраст научив и нештата ми станаа јасни. Престојот во Бигорскиот манастир уште повеќе духовно ме зацврсти и ми даде нови мотиви и импулси во животот да реализирам неколку идеи кои ги носам со години, а досега не сум успеал да ги остварам“, задоволен од исполнетото ветување ја завршува својата приказна Гојко Делчев-Рафкин, кој долги години работеше во Германија.

Продолжува

Пишува: СЛАВЕ  КАТИН