ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЛУ  ВЛАШО - АМЕРИКАНСКИ СИН НА МАКЕДОНИЈА“

Бевме една од најраните жртви на интеграција - LBO миг во 80-тите. Најпрво ни пристапи „Канадиан Пацифик“ (Canadian Pacific), компанија со разновидни производи со седиште во Калгари. Сакаше да добие поголем удел во опремата за служење храна отколку што имаше со „Сиракуз Чајна“ (Syracuse China) во Њујорк.

Тоа го доживеавме како катастрофа. Во ретроспектива, можеби тоа ќе ни обезбедеше повеќе години отколку што ќе ги добиевме со новите сопственици.

Се боревме жестоко – нашиот генерален директор Дејвид Б. Микер, кој всушност беше сопственик на помалку од 3 проценти од акциите на компанијата, ги покани сите американски компании за кои тој мислеше дека се компатибилни, да понудат подобра цена од „Канадиан Пацифик“. Тој дури и поднесе жалба до Канадската амбасада во Вашингтон за да ја почитува независноста на една американска компанија и го однесе случајот во новата администрација на Реган.

Јас бев дел од целиот тој труд. Ги придружував претставниците на сите заинтересирани компании при посетата на нашите погони. Имиња како „Армко, Американ Брендс“ и „Рајтеон“ (Armco, American Brands, Raytheon) беа во игра, Кога дојде најдобрата понуда – 460 милиони долари, 40 долари за акција, од „Дарт&Крафт“ (Dart & Kraft) во 1981 година – се почувствувавме  како да не спасил витез на бел коњ.

Но, не за долго. Дојде крај на традициите, културата и на голем дел од раководството.

Денот после преземањето, Дејвид Микер беше назначен за претседател на нашата подружница – убава титула, но без работно место. Се уште се сеќавам на разговорот со Харланд Мишлер, сабота вечер по пристугнувањето на првата понуда. Откако си заминавме од настанот на кој што бевме, си подадовме рака и Харланд рече, „Беше забавно, но сега е готово.“ Тој беше во прво. Во времето на преземањето, јас веќе бев со 20 години искуство. Во следните шест месеци, се чувствував како да сум добил уште 20 години.

 На брзина, добивме нов претседател, виш потпретседател на финансии и потпретседател на производство/инженерство. Не долго потоа, членовите од тимот на нашиот извршен менаџмент почнаа да си заминуваат. Јас бев најмладиот службеник кој остана и одлучив да останам и понатаму.

Нашиот нов преседател  одлучи да живее во Дејтона, на 25 минути оддалеченост, а приказната беше дека тој им посоветувал на сите службеници кои ги донесе со себе да го сторат истото. Тоа би спречило секаков вид инволвирање во заедницата, нешто по што службениците во Хобарт беа познати во минатото.

Јас и новиот претседател сосема добро соработувавме. Но, иако мојата титула беше еден од извршните директори, почнав да се чувствувам како да сум, всушност,  сметководител на фабрика.

Бев во процес на откривање како ќе успеам да се снајдам во оваа нова организација кога добив една понуда која беше премногу добра за да ја одбијам: меѓународно претседателство во НАА.

Ова беше најважното здружение за сметководство на менаџмент низ целиот свет. Тоа беше извонредна чест. Сепак, тоа беше работно место на доброволна база и мораше да продолжам да работам. Новиот претседател на Хобарт ме поттикна да го направам тоа. Така, следните две години, 1982 и 1983, патував во безброј градови каде имаше ограноци и во голем број градови кои беа сосема нови места за мене – Цирих, Париз, Велика Британија и Мексико Сити.

Не дозволив ангажманот во НАА да ме одвлече од работата во Хобарт, но го губев ентузијазмот за новиот Хобарт. Неговиот менаџерски тим беше критички настроен кон се што сме направиле. Беше тешко да се слуша, но сакав да видам како е да се работи за голема корпорација. До ден денес, се уште не ми е јасна нивната филозофија. Ми беше збунувачко зошто некој би купил една компанија затоа што е водечка во светот, а потоа би почнал да ја растура и да ја менува.

На крај, одлучив дека тоа не е за мене. Се вработив во Хобарт и не знаев многу за тоа како е да се работи во голема корпорација. Најнакрај, останав 25 години, а ќе останев и уште се додека не се пензионирав доколку не ја купеа компанијата.

Тоа беа добри 25 години во добра компанија.

Мојата службена оставка беше планирана за 30 јуни 1984 година, но моите планови ги кажав во февруари, а последниот ден во канцеларијата ми беше 31 март. Компанијата организираше ручек, а Џон Лаферти ми се најде за последен пат: тој направи коктел забава во Кантри клубот на Трој со моите соработници, поранешните менаџери и директори.

Таа вечер моите коментари беа во оваа насока: Животот е добар, уште сум млад и имам многу можности пред мене. Моето семејство е со добро здравје, Винс треба да прави свадба во мај, а мајка ми се уште е жива. Се беше добро.

Синот на Лу Винци Влашо

Она што не го знаев е дека мајка ми нема да ја дочека свадбата на Винс. Таа почина во април месец, на возраст од 73 години.

 Тоа беше крај на моето работење за голема компанија. Во ретроспектива, научив дека во менаџментот донесуваш секаков вид на одлуки, но најтешки се оние кои се поврзани со животите на луѓето и нивните семејства. Можеби не би ме сметале за добар менаџер бидејќи секогаш ги земав предвид личните животи на луѓето.

Од друга страна пак, можеби и бев добар менаџер токму поради тоа. Кој ќе знае?

Како што го завршувам поглавјето за Хобарт во оваа книга, свесен сум дека сум испуштил многу важни настани и луѓе од тие 25 години.

На пример, моите секретарки, Сенди Хит и Линда Поторф, тие ми беа десна рака кога работеа со мене. Оваа книга немаше да биде напишана доколку Линда не почна да става некои од моите датотеки од Хобарт и од НАА во папки, пракса која до скоро ја применував и самиот. Овие папки се одлични за поттикнување на меморијата.

Секретарката на Џон Лаферти, Дороти Шулц, секогаш ми помагаше и мене.

Повторно морам да кажам дека изоставив многумина кои ги ценев и почитував. Толку многу луѓе требаше да се споменат, толку многу работи требаше да се вклучат. Се обидов да ги вклучам работите кои ми се најјасни во меморијата. Но, тоа не значи дека другите не беа важни; сите беа важни и ќе ми останат вечно во сеќавање. Сите тие ја направија компанијата да биде одлична како што си ја знаевме!

Дваесет и пет години се долг временски период. Но, гледајќи наназад сега во 2022 година, се чини дека е многу кус период.

Македонија доаѓа во НАА

За време на годините поминати во Хобарт, не видов многу од Македонија, но таа секогаш беше со мене. Дури ми беше дел од говорот на Меѓународниот годишен состанок на сметководители на менаџмент во Вашингтон Д.Ц. како негов претседател.

За овој настан можеби беа пристуни околу 2000 до 3000 луѓе во просторијата. Беше посебен бидејќи и моето семејство беше таму, вклучувајќи ја и мајка ми и сестра ми Кристина, и нејзиниот сопруг, мојот пријател од Хобарт, Волт Јанг.

За мајка ми, тоа веќе беше еден голем ден. Ќерката на еден мој пријател кој работеше во републиканската партија, ја зема мајка ми и ја прошета насекаде во Вашингтон, ги имаше сите пропусници, уживаше и во посетата на Белата куќа. Мајка ми не можеше да поверува. Таа никогаш немала видено такво нешто, секако не во сопствената земја. Да те придружуваат да влезеш внатре, да се однесуваат добро со тебе и да ти овозможат разгледување – таа се врати и се чувсвуваше како да е на седмо небо.

Таа беше на вечера кога го одржав говорот: „Додека седиме тука, во главниот град на нашата држава, повторно се потсетуваме до некој степен дека нашите сегашни деловни и економски проблеми се создаваат од премногу влада. Сега е време ние да ја исполниме нашата задача и да обезбедиме нашиот систем на слободна пазарна економија да не изгуби на сила, за нашите деца да ги имаат истите можности кои ги имавме и ние.

„Да, мене можноста ми е доста позната. Татко ми емигрирал во оваа земја, а мајка ми му се придружи во 1936 година. Јас сум роден во 1937 година. Стојам тука пред сите вас оваа вечер како жив доказ дека можноста заедно со малку труд, може да доведе до тоа еден млад Македонец-Американец од Кентон, Охајо и Трој, Охајо, да настапи пред оваа група на водечки луѓе во сметководството во сенката на главниот град на нашата држава. 

„Мама и тато, ви благодарам што ми ја дадовте оваа можност.“

Продолжува 

 Пишува: СЛАВЕ КАТИН