ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЛУ  ВЛАШО - АМЕРИКАНСКИ СИН НА МАКЕДОНИЈА“.

Сите знаеја за Македонија поради мене. Поминав низ животот без никој да знае што е Македонија, и кога ќе кажев дека сум Македонец, ќе почнеше дискусија и никој не разбираше. Конечно, ќе направев грев и ќе речев дека сум Грк, за темата да се смени на нешто друго.

Брат ми не сакаше да оди со мене во Македонија, иако го поканив повеќе пати. „Не сакам да одам ни преку улица“, би рекол тој. „Зошто мислиш дека би одел во Македонија?“

Стив се однесуваше како да не знае ништо за селото, дека не се сеќава на ништо. Мислам дека вистината е дека тој не сакаше да се сеќава на ништо.

Тој не зборуваше за Македонија, освен во последните две до три години пред да почине. Да живееше уште една или две години, верувам дека можев да извлечам многу повеќе од него. Но, тој закопа многу од тоа во себе.

Можеби причината беше тоа што кога за првпат навистина го запозна татко му, тато не сакаше да го слушне грчкиот јазик што брат ми мораше да го учи на училиште. Можеби причината беше што го напушти селото каде што неговите баба и дедо, неговите тетки и чичковци и братучеди живееја сите околу него, за да се пресели во ново место каде што немаше никој од семејството.

Што и да беше причината, тој реши да стане Американец и да го остави сето тоа зад себе.

Јас бев негова спротивност. Ја бранев Македонија уште во училиште. Неодамна Џојс Сардоне, сопруга на мојот пријател, Мајк Сардоне, ме потсети дека кога беше бруцош ми пријде откако ме слушна како зборувам на македонски со еден од другите Македонци во средното училиште „Тимкен Хај“.

„Ти си Грк, нели? Ме праша таа. Зборовите на татко ми веднаш ми се вратија додека ѝ кажав без двоумење: „Јас не сум Грк!“

Меѓутоа, кога Стив почина во 2007 година, решив дека на некој начин треба да се врати дома. И додека го правев тоа, сакав на моите синови да им влеам малку чувство за Македонија.

Тој беше кремиран, а неговата пепел требаше да биде закопана со пепелта на неговата сопруга во езеро на некој имот во Луисвил, Охајо, што беше во сопственост на семејството. Тој умре ненадејно, од срцев удар, но погребалната служба чекаше -- можеби тоа беше поради моето етничко потекло -- додека јас да пристигнам. Бев во Флорида, па дојдов со авион следното утро; го чуваа додека јас не го видев телото пред да биде кремирано.

По кремирањето побарав мала кутија со пепел. Имав двојна мисија. Ќе ја искористев пепелта како причина да ги одведам моите синови таму. И јас го вратив Стив во татковината што беше принуден да ја напушти.

Ако државата Охајо беше во фудбалскиот плеј-оф, ќе ги искористев сите контакти што ги имав за да набавам билети за мене и за моите синови, бидејќи тие играа фудбал и тоа беше добар начин за нас да поминеме малку време заедно. Така, овој пат, на еден од нашите настани, им реков: „Одиме во Македонија. Ќе одиме во селото“.

Отпрвин тие се двоумеа. Сепак, тие беа возрасни луѓе, со свои животи, разбирам. Но, јас реков: „Ја имам пепелта на чичко ви Стив. Ќе ја земам и ќе ставам дел од неа на имотот на фамилијата Влашо, бидејќи куќата каде што тој е роден веќе ја нема“.

Тие се согласија - веројатно затоа што не прифаќав не како одговор. Веројатно, исто така, разбрале дека ова е враќање дома за нивниот чичко Стив, без разлика дали тој го планирал тоа или не. Неговата пепел ќе се врати во близина на општинските градини каде што мајка му и нејзиното семејство одгледувале земјоделски култури, во близина на потокот во кој играл, во близина на црквата каде што го избркале надвор затоа што пукал од својот пиштол на каписли.

Дотогаш мојот ангажман во Македонија веќе беше доста значителен, откако отпатував таму неколку пати поради различни проекти. Кога се појавив во Македонија, познавав неколку луѓе – но стекнав многу пријатели. Тоа не е затоа што сум многу популарен; тоа е затоа што Македонците се добри, љубезни луѓе.

Мислам дека беа зачудени што човек роден во Америка може да биде толку многу Македонец. Ќе ме погледнеа и ќе кажеа: „Американец“. Но, моето срце и мојата душа се македонски. Претпоставувам дека сум 100 проценти Американец и 100 проценти Македонец.

Охајо

А тука беше и моето воспитување. Не го сфатив тоа додека бев дете, но мајка ми дојде од ова мало село, и за што друго знаеше да зборува? Од таму ги научив сите народни песни, јазикот, селата низ Македонија и историјата. Ми раскажуваа приказни на кои дури и сега се сеќавам. И тоа не беа приказни што би ги знаеле луѓето од другите делови на Македонија; тие беа повеќе локални.

Поврзување на реални луѓе со приказните

Првиот пат кога ја посетив Македонија, немав визија за тоа како изгледа. Но јас го направив тоа. Знаев за планините, Скрика и Буче, и приказната за двајца мажи кои се обидоа да ги преминат планините сред зима и се смрзнаа до смрт.

Сето тоа беше ново за моите синови. Кога бевме таму, тие се запознаа со тетка ми, тетка Софија. Фина жена, многу ме потсеќаше на мајка ми. Но, таа беше мало девојче кога мајка ми го напушти селото, па никогаш навистина не ја запозна својата сестра. Се поврзав со тетка Софија; Одев да ја видам и беше исто како дома. Таа почина на 94 години, пред некоја години.

Нејзината ќерка - мојата братучетка Рина - беше таму кога моите синови дојдоа во посета; таму беа и сопругата на вујко ми, Арте, и нејзиниот син Ставрос и нејзината ќерка Катерина, уште братучеди. Имам фотографии од сите нив. Прошетавме низ селото. Ја видоа внатрешноста на црквата каде што прадедото на моите синови пеел во хор.

Го најдовме имотот на семејството Влашо, сега празно поле, бидејќи куќата беше уништена за време на една од војните. Почнав да ја ширам пепелта. Не и кажав на тетка Софија што планирам, и на почетокот беше мошне вознемирена.

„Како можеше да го направиш ова?“, таа рече. „Мислев дека е погребан. Мора да биде погребан“

Ја смирив, кажувајќи дека душата на брат ми е во рајот и дека е погребан назад во САД. Ова беше само малку пепел за симболично да го вратам во неговата татковина.

Ова беше една лоша работа - смртта на брат ми – која се претвори во добра работа затоа што ги донесов моите синови овде. Мојот помлад син Стив ми рече: „Ќе изградам куќа овде и ќе поминувам некое време овде“. Му реков: „Секако“. Но, целосно ја разбрав неговата реакција на селото. Тоа го носи чувството кое сакате да си го задржите: едноставен живот во мирно село.

Дури и ако моите синови никогаш не се вратат назад, барем ја виделе Македонија како мене. Нашите роднини не однесоа на некои грчки претстави; ги видовме сите делови на Македонија. Видовме како се прави ракија по улиците – се шокираа. Можеш да отидеш веднаш до бурето, до штандот на продавачот и да си купиш. „Веднаш на улицата!“, рекоа. „Неверојатно!“

Продолжува 

 Пишува: СЛАВЕ КАТИН