Јоаникиј Ракотински (1839 – 24. I 1940) е македонски архимандрит, учител, лекар и православен свештеник. Во 1875 година, митрополитот Теодосиј Скопски, поборникот за обновување на Охридската архиепископија, го ракоположил за јеромонах. Во 1875 или 1880 година, Јоаникиј го основал манастирот „Св. Илија“ во Ракотинци, Скопско. Во 2017 година во катедралниот храм во Скопје "Свети Климент Охридски" Јоаникиј е прогласен за светец од архиепископот Стефан Охридски и Македонски во сослужение со митрополитите на МПЦ – ОА. Дел од моштите на Јоаникиј се наоѓаат во Берскиот манастир "Свети Јован Претеча", Грција, каде се почитува како чудотворец и исцелител.

Д-р Филип Атанасов (1888 – 1956) е лекар, деец на Македонската емигрантска федерална организација (МЕФО) и ВМРО (обединета). Познат е под псевдонимот д-р Артур, доктор и Адолф. Потписник е на Тиранскиот протокол со Косовскиот албански комитет во 1921 година и е задграничен претставник на МФРО во 1922 година. Емигрирал во Виена  во 1923 година, каде што учествувал во формирањето на Балканскиот револуционерен комитет, во објавувањето на виенските документи (април–мај 1924) и во основањето на ВМРО(Об) во 1925 година. Бил во Привременото раководство на национал-федералистичката струја на Организацијата, избран на Конференција во Царирад во 1929 година.

Андреја Димков Докурчев (1878 - 1907) е македонски револуционер, деец и војвода на Македонската револуционерна организација. Прво бил комита во четите на Андон Јанев–Ќосето и на Михаил Попето, подоцна станал војвода на чета во Одринско (1901–1902), а потоа околиски војвода на Горноџумајско и член на Струмичкиот револуционерен комитет. За време на Илинденското востание  во 1903 година бил војвода на Првиот одред во Крушевскиот револуционерен реон на Македонската револуционерна организација и учествувал во заземањето на уќуматот, поштенско- телеграфската станица и беледието (општината) во Крушево.

Арсо Јовев (1870 – 10. III 1923) е македонски револуционер и војвода, деец на Македонската револуционерна организација. За време на Илинденското востание тој се наоѓа во четата на Јордан Пиперката, а по востанието се бори со четите на српската пропаганда во Поречието и Азот. Учествува во Првата балканска војна, а по Првата светска војна се населил во Бугарија. На повик на Организацијата, тој повторно го заминал градителскиот алат со пушка и заминал за Македонија. 

Григориј Акиндин (ок. 1300 – ок. 1348) е средновековен теолог и филозоф од Македонија, учесник во спорот за Таворската светлина. Се запознал со св. Григориј Палама и изразил желба тој да го воведе во монашката духовна практика. Во 1332 год. во Солун се сретнал со Варлаам, главниот опонент на св. Григориј Палама. Во граѓанската војна започнал отворена и остра критика на исихастичкиот метод за кој се залагал Палама. Автор е на повеќе текстови.

Стоиш пред мене
и думи кажуваш
лажни, ти црн клет
душману, без со
око да трепнеш,
лажеш.
Ми кажуваш дека
ропството е слобода!
Омразата е љубов!
Понижувањето гордост!
А, да си горд било срам!
За срамот кажуваш
не е срам!

Кузо Поп Динов (1875 – 18. XI 1907) е македонски револуционер и војвода на Македонската револуционерна организација во Костурско, Во 1903 година, Кузо Поп Динов познат уште познат како Кузо Блатски, учествувал во Илинденското востание, како војвода на чета и раководител на Блацкиот центар.

Кузо Димитров (2. IV 1872 – после 1943) е македонски револуционер, деец на Македонската револуционерна организација (МРО). Познат е под името Манјакски, Манјатски или Манјак. Во 1898 година, го основал Комитет на Организацијата во селото Манјак, вршел курирски задачи и во својот дом ја криел месната чета. Повеќе пати бил апсен, а по задушувањето на Илинденското востание учествува во борбите со андартите и турскиот аскер. Во 1907 година заминал за Америка, од каде се враќа со доброволци за време на Првата балканска војна. Прогонет од грчките власти, како доброволец заел учество и во Првата светска војна.

Спиридон Благоев (7. II 1926 - 2009) е македонски национален деец, член на КПГ, правник и историчар. По германската окупација на Грција во 1941 година станал активист на ОКНЕ и на ЕПОН, а потоа во 1942 година станал член на Секретаријатот на селската младинска организација ЕПОН и член на КПГ. Во времето на Граѓанската војна во Грција (1946 - 1949) стапил во редовите на ДАГ. Во периодот 1946 и 1947 година бил политички комесар на вод, командир на чета во баталјонот, помошник на баталјонскиот политички комесар и одговорен за Македонците во баталјонот. Потоа се вклучил во 107-та бригада на ДАГ. По војната. наредните три децении ги минал во Ташкент (СССР), а во 1979 година се вратил во Скопје каде работи во ИНИ како научен соработник до пензионирањето. Автор е на поголем број статии за Македонците во Егејскиот дел на Македонија и има значаен придонес во архивските истражувања во СССР за современата историја на Македонија.

Константин Мишајков (1807 - Софија, 16. IX 1880) е виден македонски преродбеник и лекар. Во 1840 година завршил медицина во Пиза, Италија, а во 1845 година специјализирал во Париз. Во Битола бил лекар во турска општинска служба и на чело на преродбенската борба за отворање училишта на славјански јазик и писмо и славјанска богослужба по црквите. Од 1860 до 1870 г. бил началник на Санитетот на битолскиот вилает. Грците го наклеветиле дека сее омраза меѓу христијаните, поради што бил осуден, а набргу потоа ослободен.