(Цариград, 11 март 1870 год.)

“...Се соопштува дека владетелот го вложувал сиот свој можен скапоцен труд и на­пор, како би  населението и сите ните на нашата славна империја, во секој поглед да се чувствуваат слободни, сигурни...

Меѓутоа, помеѓу Грчката патријаршија и православното бугарско население, спро­тив­но на мојата желба, се појавиле некои непожелни неслоги и тоа околу сте­пе­нот на повр­за­нос­та на  бугарската црква, нивните митрополити, епископи и свеш­те­ници кон Грчката пат­ријаршија во Истанбул. По овој повод се преговарало и на кра­јот биле донесени след­ниве одлуки:

1.Треба да биде основана една духовна, верска установа, која официјално би би­­ла наречена Бугарска егзархија кон која ќе бидат приклучени сите мит­ро­по­лии, епис­копии и други места  и со кои ќе управува исклучиво таа Егзархија.

2. На чело на сите митрополии, во Егзархијата треба да биде поставен по чин нај­­­ви­­сок митрополит, кој ќе се вика “егзарх” и кој... треба да служи како прет­се­да­­­тел на високиот бугарски црковен совет - Синод.

3. Треба да биде донесена една уредба, која ќе се однесува на организацијата и вна-т­реш­ната управа на оваа Егзархија и која не ќе треба да се коси со основните правила на пра­вос­лав­ната црква и со изгласаните закони.Оваа уредба треба да биде потврдена од цар­скиот двор­...

4. Егзархот треба да биде нзазначен со издаден царски берат...

7. Потребното свето миро, Егзархјата треба да го побара и да го земе од Патри­јар­­ши­­јата во Истанбул....

10. Територијата на Бугарската егзархија ќе ги опфаќа епархиите на градовите Рус­­­чук, Си­листра, Шумен, Трново, Софија, Враца, Ловеч, Видин, Ниш, Шеќир Ќој (Пи­рот), Ќус­тендил, Са­моков и Велиса; а потоа одделеувајќи ги дваесетте села, по дол­жи­ната на Цр­но­ Море...и сета провинција на пловдивската митрополија со ис­клу­чок на ма­нас­ти­рите... За пона­та­мош­ните подробности околу одредувањето на територијата  да се реши помеѓу Пат­ријаршијата и Бугарската егзархија. Ако цело­куп­ното пра­вос­лав­но население во се­кое друго место, или пак нај­малку две тре­ти­ни, изразат жел­ба да се приклучат кон Бу­гарската егзархија, иа ко тоа би­де утв­рдено, на таквите тре­ба да им биде доз­во­лено да го сторат тоа. Но оние кои ќе ко­рис­­тат прилика и ќе предизвикуваат раздор, ќе бидат земени на одговорност...

Се напиша на ден 8 зихлиџе 1286 (11 март 1870) година.”

Бурмов Т., Б’лгаро-грцката ц’рковна распра, Софија, 1902, стр. 429-432;

 А. Матковски, Кануни и Фермани,  за Македонија..., бр. 36, стр. 444- 446;