„Сибирски потомци на Александар Македонски несомнено суштествувале и таму преживеале барем до крајот на XVII век. Но прашањето за тоа, која од етничките групи од горенаведените е носител на генот на Александар Македонски, преставува еден од главните мултидисциплинарни научни проблеми. Несомнено е јасно дека повеќе од сто илјади војници на војската на Александар, исто така, ги оставија своите деца во нивниот пат. Некои од војниците, Александар ги оставал во изградените градови како и гарнизони.“ – пишува во својата книга Николај Сергеевич Новгородов.

Николај Сергеевич Новгородов во својот труд го следи патот на Александар Македонски за време на неговата источната кампања и племињата со кои се ги сретнува. Меѓу овие племиња тој ги бара потомците на големиот војсководител. Во тој контекст, покрај Монголите и Татарите, кои се преставуваат како потомци на Александар, ги спомнува и Евреите со кои македонскиот војсководец се сретнува на својот пат. Следејќи ја нивната историја и дали еден ден и тие ќе се престават како потомци на Александар, Новгородов ќе го напише следното:

Хазарска прататковина

„ ..Малку познат руски историчар на XVII век А. И. Лизлов, осврнувајќи се на библискиот автор Езра пишува: "... Евреите, преминувајќи ги персиските и медиските планини, дојдоа во земјата Арсатер. Каде да ја најдете оваа земја Арсатер, кога пишувачите (на хрониките) различно размислуваат... “

Недоумицата на "писателите", како и на Лизлов, успешно беше решена. Земјата Арастер - ова е трета (на арапски прочитано) Русија – Арсанија, држава во средниот век во поголемиот дел од Западна Сибир и има престолнина на Алтај не многу на југ од Телецко езеро, како што е прикажано на мапата Г. Сансон (1688). Тоа е малки јужно од реката Џазатор. Како што видовме на мапата И. Гондиус (1606), тука по течението на реката Катун се наоѓа земјата Катаија, или Црна Кина. Оваа Кина немал никаква врска со сегашната Кина, но се населиле во земјата на Џингис Кан, каде што, според Лизлов, Евреите дошле под името Татари.

Ние треба да веруваме на А. И. Лизлов за ова чувствително прашање, бидејќи за него пишувале и други автори и руски летописи. А. И. Лизлов, исто така го спомнува Ботеро, кој ги поврзува Татарите со еврејското племе. Во Хипатианскиот и Новгородските анали исто така Евреите биле наречени Татари. Хипатијанска хроника: "Во летото 6732, дојде нечуено армија, .... Моавитјани, рековме Татари, дојдоа на земјата на Куманите." Евреите-Моавитјани се нарекуваат од Моав, син на Лот од страна на неговата постара ќерка. Во Новгородската  хроника Татарите се наречени ... Агаријани (Евреи – Агарјани сојузници на Моавците во војните со Израилите).

Конечно, Ричард Хенинг, осврнувајќи се на Г. Оберт, рече: "португалскиот Евреин Јошуа Лорка, кој живеел во XIV век и кој подоцна се покрстил и го добил името на Јероним де Санкта Феда соопштува за Евреите кои живеат на периферијата на христијанската држава на народниот кнез, кој се вика Престе Гуан“. Презвитерот Јован на средновековниот Запад бил наречен легендарен цар-свештеник Јован, кој царуваше некаде на исток, во "Трите Индии."

Со овој Јован тесно е поврзана легендата за Светиот Грал, како што имено за него во овие легенди на чуварите на Гралот се тврди за преземање на оваа бесценета реликвија за вечно чување. Вилем Рубрук, испратен од страна на Луј Побожниот кај Монголите во 1253-1255 г., во некои планини поминал низ земјите на свештеникот Јован. Повеќето историчари се согласуваат дека тоа биле Алтајските Планини.

Сепак, објавениот синоним за Евреите во руските хроники Татари, бара подетално разгледување. Потврда за ова неочекувано теза во хрониките ние ги добиваме од различни извори. Прво, науката за генетика. Доктор на биолошки науки на Московскиот институт за прашањата на еволуцијата РАН јасно покажува минимално генетско растојание помеѓу Евреите и Татарите. Второ, од историски извори. Дозволете ни да се свртиме кон еврејскиот историчар Јосиф Флавиј. Јосиф - еден од најдобро образованите луѓе на своето време, живеел во Јудеја и во Рим во првиот век по Христа. Флавиј е познат во целиот свет како автор на две извонредни дела: "Еврејска војна" и "Еврејски древности".

"Еврејски древности" - речиси единствениот извор за историјата на еврејскиот народ од времето на Макавеевите и освојување на Ерусалим од страна на Римјаните. Таа исто така содржи вредни материјали за историјата на раното христијанство, римската и грчка историја. Раскажувањето Флавиј ја пополнува празнината меѓу книгите на Стариот и Новиот Завет, што претставува најзначајно сведочење на еден современик на Исус Христос. Од освојувањата на источниот поход на Александар Македонски, притоа дистанцирајќи се од нашето време 2336 години, до пишувањето на Јосифовите "Еврејски древности" изминаа помалку од 400 години. Се разбира, овие докази за потеклото на Евреите треба да бидат од суштинско значење за нас.

Во шестата глава од својата книга "Еврејски древности" Флавиј вели дека Евреите потекнуваат од Евер долго пред Авраам. Сим, третиот син на Ное, вели Јосиф, имаше пет синови: Елам, Асур, Арфаксад, Арам и Луд,. “Од Арфаксад се родил син Салах, а од последниот Евер, по кој Евреите во античките времиња беа наречени Евреи". Потоа во текот на истиот став, Јосиф Флавиј известува дека Јукти син на Евер имал 13 синови. "Сите тие живеат во областите од индиската река Кефина до соседната земја Серов". Нивните имиња се: Елмолад, Салеф, Азермоф, Ирај, Едорам, Езил, Декла, Ивал, Авимаил, Савеј, Офир, Евилат, Јоба.

Во коментарот на овој став современите Евреи, врз основа на тоа дека "тоа место во грчкиот текст е многу уништен", изразуваат сомневање дека се потомци на Јукту- Евреи. Тие велат дека се Арапите кои живееле во Арабија и делови од Африка. Воедно со тоа на истите коментари признаваат дека Јосиф споменува "река Кофин - единствена притока на реката Инд, која се влива во последната од запад и ја одвојува Индија од Аријана", како што пишува Флавиј Аријан во "Походот на Александар". "Тука навистина живееле во античките времиња луѓето Сер или Саки, Скитите, а потоа патува во посета на Западот".

Фактот дека 13 еврејски братства се сретнаа со Александар Македонски на реката Кофен во близина на Серите, кои Евреите ги нарекуваат Скити, ни дава одлична можност поточно да се лоцира оваа река. Кофен историчарите традиционално ја поврзуваат со реката Кабул, што е фундаментално погрешно, зашто Александар се движел од 47 степен северно, и устието на Кабул се наоѓа на 34-тиот степен. Познато е дека Серите- сепак се признати Сибирци и сместувањето во Авганистан не е правилно. Реката Кофен - не е Кабул, туку Катун. Грците наместо на "Т" и "П" користеле "Ф". И луѓето Катаи кој живееле во близина на Скитите на на реката Катун, тие ги нарекувале Кафајами (Страбон) и Кафејами (Аријан, Диодор). Страбон пишува дека земјата Кафаја се наоѓа помеѓу Инд и Хидасп (некои ја ставаат меѓу Хидасп и Акесином, приговара Страбон). Аријан ги вика најхрабри и искусни воини. А Диодор соопштува за правилото жената да биде запалена, заедно со телата на починатите мажи. Сосем славјански обичај, како што пишуваат арапските научници во IX-X век ..

Средновековната земја Катаја е позната на историчарите. На картата на Западен Сибир на И. Гондиус (1606), е прикажана во горниот тек на реката Об на запад од Кинеското Езеро. Повеќето историчари се тоа езеро асоцираат на Телецко Езеро. Натписот на картата на Гондиус вели: Cara Kithay id est Nigra Cathaio, што во превод значи "Кара Кина, е едно исто со Црна Катаја".

Како синовите Јукти, внуците на Евер живеат, според Јосиф, точно две илјади години пред асирското ропство, тие веројатно нема да се однесуваат на племиња на Израел, кои беа депортирани од страна на Асирците, и исчезнаа во непознат правец. Покрај тоа, нивните имиња беа различни: Рувим, Симеон, Дан, Гад, Ашер, Нефталим, Исахар, Завулон, Манасија, Ефрем. Значи кои Евреи се наоѓаа на источниот пат на Александар?

Познато е дека во однос на антрополошки план Евреите се состојат од две нееднакви половини. Најголем дел од нив (80%) се претставници на кратко челни – европедиди, наречена Ашкенази, а малцинство (20%), со долго чело, се семити Сефарди. Антрополошки Сефардите и Ашкеназите се различни едни од други, како што небото од земјата, тие имаат различни крв, различни гени...

На лингвистички план, Сефардите и Ашкеназите, исто така, не се исти. Познатиот писател-Евреин Артур Кестлер, посветувајќи се на потеклото на Ашкеназите, во својата книга "Тринаесеттото колено" пишува дека семитите Сефарди првично зборуваа на древно хебрејски, во вавилонското ропство се префрлија на халдејски, за време на Исус, се користиле со арамејски, во Александрија - грчки, во Шпанија – арапски, а подоцна и ладино - мешавина на шпански и древноеврејски јазик. Ашкеназите пак, како што установува А.Н. Пољак, зборувале јидиш - па дури и "расипан германски", но сепак индо-европски јазик....

На историски план, сосема добро е познатата по "Библијата" историјата на Сефардите... Сепак, оваа приказна нема никаква врска со Ашкеназите. Човек не може да се согласи со Кестлер, во смисла на тоа дека Ашкеназите Евреи биле предци на Хазарите, а со тоа и античката историја на Ашкенази - е историја на Хазарите и миграцијата на Хазарите од исток кон запад од Сибир во регионот Долна Волга и Северен Кавказ.

Што се вели за "крвта", Хазарите не биле сефардски Евреи по крв. Тоа со сигурност ќе се огласи за царот на Хазарите Јосиф во писмото до шпанскиот Евреин Хасдаи: "Ти ме прашуваш мене во своето писмо:" Од кој род и племе си? "Јас да ви кажам, јас сум од синовите на Јафет, потомците на Тогарма. Така јас најдов во родословните книги на моите предци, дека Тогарма имал десет синови; Еве нивните имиња: првенецот – Авијор, вториот – Турис, третиот - Аваз, четвртиот – Угус, петти – Биз-л, шест - Т-р-на, седмиот – Хазар, осмиот – Јанур, деветтиот – Булгар, десеттиот – Савир. Јас од синовите на Хазар... ". Така, Јосиф јасно нагласува дека еврејските Ашкенази – се европеиди во однос на расна и индо-европскиот јазик, а не Семити.

Општо познато е дека Хазарите му припаѓаат на турскиот суперетнос, на својата западна, европеидна подраса. Интересно и не случајно е спомнувањето на братските протославјански семејства Тур и Савир. Башмаков во 1931 година потеклото на Хазарите го барал кај библиските Месехи, што предизвикува потсмев кај Л.Н. Гумилева. И што е тука за потсмев, бидејќи Масудите ги нарекуваат Хазарите турски Савир, и ако е Савир - Славјан, кои се Хазарите?

Хазарскиот јазик, според арапските автори Ал Истархи, ибн Хаукала и други бил во близина на бугарскиот јазик, иако М.И. Артамонов претпочита поголема улога на Угрите во формирањето на Хазарите. Со таква силна неизвесност во врска со етничката припадност на Хазарите и нивниот јазик не е излишно да се обрне внимание на населените потомци на Хазарите во Крим – Караими. В.В. Радлов прв укажа на блиското сродство на јазиците помеѓу Караимите и Кипчаците. М. А. Баскаков го смета карамскиот јазик до Кипчакско-Куманската подгрупа на Кипчанската група. Куманите - тоа се Кипчаки...

... Кога Хазарите ја усвоиле еврејската религија? Кралот Јосиф, во писмо ги класифицира настаните за 340 години пред своето време, односно, не подоцна од 621 г. Јехуд Халеви во „Хазарската книга" укажува на првата половина на VIII век. Според Масуди, Еврејската религија станува доминантна кај Хазарите од времето на Харун Ал Рашид (786-809 г.). М. И. Артамонов смета дека повеќе веројатно настанот да се случил на почетокот на IX...

Во ерменската и арапската литература постојат индиции за Хазарите во врска со источните освојувања на Александар Македонски. Домашниот историчар од XIX век. Егор Класен ги сметал Хазарите за Арахози, кои се нашле на патот на Александар во неговата Источна кампања. Историчарите ги игнорира овие упатства, и покрај фактот дека тие го покажуваат азискиот дом на предците на Хазарите. Историчарите тврдат дека најраниот сигурен податок каде се спомнуваат Хазарите не оди подлабоко од VI век. И се врзуваат овие референци само со земјите од Источна Европа. Еве, на северните падини на Кавказ, тие ја гледаат оригиналната хазарска татковина. Тие не ги мачи дури и фактот дека сите хазарски "соучесници" (Огузи, Бугари, Авари, Туранци, Савири) се несомнено Азијци, згора на тоа, некои од нив - номинирани од Сибир, на пример, Сабири (Савири). М. И. Артманов ги смета Хазарите и Савирите за една воено-политичка унија. Исто така, треба да се запомни дека Хазарите до VII-IX век тие не биле Евреи.

Со сумирање на разгледување на проблемот на сибирските потомци на Александар Велики, доаѓаме до следниве заклучоци:

Сибирски потомци на Александар Македонски несомнено суштествувале и таму преживеале барем до крајот на XVII век. Но прашањето за тоа, која од етничките групи од горенаведените е носител на генот на Александар Македонски, преставува еден од главните мултидисциплинарни научни проблеми. Проблемот е во дополнение на фактот дека етничките групи во текот на времето ги промениле нивните имиња.

Несомнено е јасно дека повеќе од сто илјади војници на војската на Александар, исто така, ги оставија своите деца во нивниот пат. Некои од војниците, Александар ги оставал во изградените градови како и гарнизони...

За да се одговори што е наведено во вториот став на проблемот ќе бара учество на историчарите, археолозите, антрополозите, генетичарите, антрополози, географи, лингвисти, филолози, специјалисти во палеотопонимика и други. Се разбира, оваа сеопфатна работа ќе бара многу пари. Бидејќи сите пари во светот сега е во рацете на Евреите, ние не би биле изненаден ако некое време подоцна дознаваме дека Евреите се директни потомци на Александар Македонски.“ – заклучува на крај Н. С. Новгородов.

Крај

http://www.centrosib.info/2013/08/28/sibirskie-potomki-makedonskogo/