М. Кукубајска, Роберт Каплан, Балкански духови – примери за пристрасно игнорирање на Македонија

Во продолжение на својот анти-македонизам, Каплан цитира дел од книга со илјада страници која му ја дале неименувани Бугари „Македонија: Документи и материјали објавени од Бугарската академија на науки“. Каплан коментира со историографска едностраност неодржлива за современата дипломатска литература, несоодветна на архивски материјали од светски институции: „Прегледот на некои клучни прашања разгледувани во овој том на документи за Македонија убедливо покажува дека словенската популација во овој регион е бугарска... Ова е историската вистина, одразена во мноштво документи...“

Откако го ограбува македонскиот народ од неговото нативно, исконско и историско име, а Гоце Делчев го нарекува Бугарин роден во бугарското гратче Кукуш, Каплан изразува про-бугарска нелогична и траги-комична конструкција, сугерирајки дека бугарскиот народ останува да се надева еден ден да си го врати Кулкис (Кукуш) од Грците кои го запалиле, откако на 2 јули 1913 година, за време на Втората балканска војна, бугарското население го напуштило својот роден Кукуш во период кога бугарската војска ја притискала грчката армија сè до морето.

Каплан цитира и неименуван бугарски дипломат кој во Атина, 1985 година, наводно му ја објаснувал во примитивен стил својата приказна за балканската поделеност: „Tи си од Америка и не знаеш ништо за овие работи. Треба да знаеш дека нема Килкис, само Кукуш; и еден ден, откако ќе ги снема и НАTО и Варшавскиот пакт, пак ќе има Кукуш“. Ако се поверува и на хипотезата дека историјата не треба да ја прават само победниците, но и обесправените, на што, според одреден број аналитичари, ја засновал својата социополитичка победа и Барак Обама со неговите етно-демографски и општествени борци за нов светски поредок, тогаш, и негираниот македонски народ во Македонија и светот треба да активира свои агенси за промени, максимално да ги вклучи во правно-политичко, документирано решавање на својата анти-цивилизациска обесправеност.

Не е веќе време за попис на познатите загуби, но се чини време е за обвинувања бидејќи е крајно време за решавачка одбрана на идентитетот, интегритетот и суверенитетот на Македонската нација, историја, култура и јазик. Меѓународна дискриминација, криминално и корумпирано приватизирање и национализирање на македонска нација и држава се европски анти-вредности и светско обезвреднување на човековите права спрема начелата на ОН и НАТО.

Во тој однос книгата Балкански духови е еден од мноштвото примери на тенденциозно, малициозно, политичко-пропагандно новинарство кое си дозволува отворени анти-македонски  импровизации со клучни државни, национални и научни прашања во 20ти и 21ви век, со неколкуте преиздавања на книгата. Жонглирање со такви новинарско-патеписни ставови може да им биде бестселер на неупатени или индоктринирани читатели, но не и литература за сериозно квалификувани и информирани светски авторитети за безбедност, соработка и градење мир во однос на Република Македонија, на регионално и на меѓународно ниво.

Македонија и пред 100 години, како и пред милениуми наназад, била жртва на освојувачи, агресори, окупатори и експлоататори, но се докажувала како отворена земја за добродојдена соработка со другите народи и етнички групи. Македонија и македонците продолжија да постојат. А анти-македонците, кои најчесто биле и од иста, христијанска вера, продолжиле со деконструктивен национализам и експанзионистичка политика кон Македонија. Нивната пропагандна, политичка и воена агресија биле нивна милитантна „религија“, побрутална и од грчката митологија и од бугарскиот азиски паганизам. Така, и покрај обидите на д-р Орде Ивановски во 1990-те години на Каплан да му посочи објективни научно-историски докази за посебниот идентитет на Македонија, Каплан во Балкански духови ја презира експертизата на д-р Ивановски и го опишува како „државен историчар на ФИРОМ“. Каплан одбива да ги цитира ставовите на д-р Ивановски кои не се сложуваат со корумпираните факти против Македонија. Ивановски укажува дека бугарските универзитети, покрај бугарските медиуми, во периодот пред и после Балканските војни, агресивно поткупувале странски автори и професори со цел зад европски и светски имиња да стои бугарската анти-македонска первертирана верзија на историјата на централниот народ на Балканот, македонскиот.  

Каплан се исмева на подадената рака од македонскиот историчар д-р Ивановски, кога Ивановски бара транспарентна и објективна соработка со неговото истражувачко новинарство. Каплан го игнорира македонскиот историчар и изведува произволни тривијални мислења за тоа како некои „Експерти се согласувале дека словенскиот јазик на кој зборувал Гоце Делчев е поблизок до бугарскиот, одошто до српскиот“. За македонскиот јазик не станува ни збор. Научната средина треба да се запраша како Каплан не го консултирал регистерот на светски јазици според кој постои и признаен, автентичен, македонски јазик, вклучен во оние 6.374 јазици, говори и дијалекти во светот, 2012 година, иако тие исчезнуваат побрзо и од повеќето животински врсти.   Анти-македонската пропаганда на Каплан се огледа и во неговото убедување, спротивно и на културно-историските и лингвистичките факти. Според него „додека Делчев бил жив, никој не промовирал таков различен македонски идентитет“.

За Каплан герилците во Македонија финансирани од Бугарија придонеле за распадот на Отоманската Империја и за успехот на револуцијата изведена од младите турски офицери во тој (не именува македонски) дел на Балканот. За Каплан Првата Балканска Војна, од октомври до декември 1912 година, била ослободителна војна за алијансата на Срби, Бугари и Грци, и имала за цел да ја ослободи Македонија од Турците, а не да ја окупира и подели на три дела. Според ваквата негова формулација, ФИРО Македонија ниту има македонци кај соседите, ниту има право на постоење. Но, соседите одново имаат право да ја анектираат преостанатата Македонија. 

Според анти-македонизмот на Каплан, во Балканските војни српската армија одново си го земала (го окупирала Скопје), стариот главен град на Стефан Душан,14 век, а Грците си го земале (го окупирале) Солун. Во Солун 1913 година живееле помалку од 20% грци. Солун е основан од Македонскиот крал Касандер, 4 в. п.н.е, и е именуван по неговата жена, ќерката на Филип II, и сестра на Александар Македонски.

Каплан упорно брани еден од тројцата окупатори на Македонија, Бугарија, земја која ја жали поради недоволно заземена (македонска) територија во однос на Грција и Србија: „Бугарија се нашла исклучена од тој ист регион кој со децении – преку свои дипломати, свои герилци-терористи, и свое јазично влијание, иако често и’ се чинел на дофат да го анектира“. Каплан пишува дека пред и по Балканските војни, илјадници грчки и српски известувачи се натпреварувале во свој интерес да го избришат бугарското влијание во Македонија. Вистината е во суштината дека нивните влади го криеле, бришеле и обезимувале постоењето на македонскиот, а не на бугарскиот народ во етничка и географска Македонија.

Каплан шпекулира: „Како што дезинтеграцијата на Советската Империја под раководство на Горбачов во последната декада од дваесеттиот век е слична со колапсот на Отоманската Империја за време на владеењето на Енвер-паша во првата декада на дваесеттиот век, така политичката трагедија на арапскиот свет од втората половина на дваесеттиот век е слична со бугарската (трагедија) од првата половина (на дваесеттиот век)“. Тоа е Каплановата новинарска жалопојка за Бугарија. Но, обидите на Каплан за историско-политички анализи остануваат научно неодржливи и идеолошки индоктринирани.

(Продолжение III од IV)  

  Марија Емилија Кукубајска