(Јануари 1992 год.)

“Европската Заедница формирше и посебна комисија на чело со тогашниот претседател на Уставниот суд на Франција, Робер Бадинтер, да ги испита околностите кај секоја од републиките и да утврди дали кај секоја од нив постојат потребните правни акти за да може да и се признае правото на независност. Таа комисија, проучувајќи го нашиот случај, а имајќи ги предвид приговорите на членката на ЕЗ - Република Грција, побара од нас да донесеме два амандмана со кои ќе ги промениме двата члена на Уставот, оние што се однесуваа на границите и на деловите на македонскиот народ кој живеат како национално малцинство во соседните земји. Ние ги прифативме тие услови и, по забрзана постапка, на 6 јануари 1992 го-дина... ги донесовме двата амандмана со кои го изменивме Уста-вот. Споменатата Бадинтерова комисија потоа оцени дека, од правен аспект, од четирите републики што побараа меѓународно признание, само Словенија и Македонија ги исполнуваат сите потребни услови, а на Хрватска и на Босна и Херцеговина им препорачаа да...изведат рефендум за независност, доколку сака-ат да добијат меѓународно признавање.

Својот извештај комисијата го достави до Европскиот совет на Европската Заедница, кој се оглуши на извештајот на Комисијата што самиот ја избра и во средината на јануари реши да ги признае Словенија и Хрватска како независни држави, а Босна и Херцеговина и Македонија ги остави да чекаат подобри времеиња. Значи, европските државници ги затворија очите пред објективноста на извештајот на Бадинтеровата комисија, која им тврдеше дека нема правни пречки Македонија да биде меѓународно призната и ја оставија да чека...”

С. Андов, На мој начин... ,  стр . 346-247