Негушкото востание (февруари – април 1822 година) е месно востание во околината на Негуш, под влијание на Грчкото востание. Во него, зеле учество локалните Македонци потпомогнати од месните Власи и Грци во април 1822 година, против турската власт.

„На 14/27 ноември 1897 година некаква разбојничка банда влегла во Виница, Кочанско и го убила месниот богат Турчин Ќазим-ага и од домот му зела околу 600-800 турски лири. Турските власти направиле истрага и барајќи ги разбојниците и нивните јатаци, извршиле физички притисок врз месното население, при што откриле магацин со пушки на Македонската револуционерна организација, која немала врска со убиството. Вознемирени од случајното откритие, властите извршиле масовни апсења, претреси и мачења на населението во повеќе села на Скопскиот санџак, при што биле 10 убиени, над 200 жестоко мачени, над 500 уапсени, а околу 300 души избегале преку граница. Седуммина комити, бегајќи од турската потера, побарале заслон во манастирот во село Паљурци. Пречесните сестри кои ги примиле, ги чувале скриени неколку дена додека опасноста не поминала и тие заминале во непознат правец“ – пишува пловдивскиот надбискуп Менини во писмото испратено до Конгрегацијата за пропаганда на верата во Рим.

По бројот на борбите, Битолската околија — најголемата во вилаетот — го држи првото место. Од 20 јули до 10 октомври, во таа околија имаше најмногу борби — 70 и паднаа најмногу востаници — 378. Борбите се распределуваат меѓу реоните вака: Цапари — Ѓавато — Смилево 9, Битолско поле и Западно Мориово 6, Крушевско 19, Демир Хисарско 8, Ресенско (Г. Преспа и Д. Преспа) 31. Последната борба беше на 20 октомври од Костурските и Прилепските чети над с. Чаништа, во Западно Мориово.

Битолската провала (позната и како Поп-Ставрева афера)  од 1900 година е една од поголемите афери со кој се соочила Македонската револуционерна организација, а последиците од неа биле значителни, голем дел од истакнатите раководители биле уапсени и затворени, а тоа влијаело врз организациската дејност. Оваа провала била резултат на предавството на поп Ставре, кој одбивајќи да ги вложи во касата на Организацијата бараните 30 лири прилог, случајот го пријавил во полицијата. Ваквиот чин на предавство бил осуден од Организацијата, а поп Ставре набрзо бил погубен од Битолскиот комитет.

“Особено од некое време наваму тие (егзархиските чиновници, н.б.) не прават ништо друго освен да им ја налагаат својата власт на Бугарите и на тој начин да го раскинуваат населе-нието. Претставете си дека каде што ќе отиде егзархиски човек, претседател, директор, инспектор и сл., тој бездруго ќе почне да распоредува по свое, ќе го раздели народот на две, ќе обра-зува партии што ќе гледаат да си ги извадат очите и така ќе ги разбрка работите што раководителот наместо да го обединува на-родот, тој го прави спротивното. Тие примери ни се пред очите секогаш.

Антигон II Гонат бил крал на Македонија од 277 п.н.е. до 274 п.н.е., и од 272-239 п.н.е. и` припаѓал на Антигонидската династија.

Полибие ги бележи споредбено културните и државните настани во Македонија, во временска рамка од 150 години, времето од Филип Втори до Филип Петти.

“Во текот на војната многу напредни луѓе од Македонија фашистичкиот бугарски окупатор ги одведе во работни единици во Бугарија. Со нив судбината ја делеа уште толку кои мораа да служат воен рок во бугарската фашистичка армија.

 Македонска нација

Пред мене се двете книги напишани во два различни временски периоди и на два различни јазици, едната е напишана на српски јазик со наслов „Коста Абрашевиќ – живот и рад“ од авторот Мирко Милојковиќ издадена во „Народни универзитет“ во Белград во 1951 година, а втората книга е напишана на македонски јазик со наслов „Коста Абраш“ второ (изменето и дополнително) издание од авторот д-р Стојан Ристески, издадена во печатницата „Коста Абраш“ во Охрид во 2008 година.