Симбол на еден народ е репрезантативен препознатлив знак, кој на индиректен начин ни ја претставува неговата култура, традиција и вера. Самиот симбол е историски производ кој произлегува од народните обичаи и преставува еден сублимат на сите аспекти од самобитноста на заедницата. Отука симболите преставуваат еден континуиран  атрибут од животот на заедницата, било тој да го отсликува, родот, племето, државата, религијата или пак разни други облици на здружување на заедницата.

Пресметката со учесниците на бунтот на некои воени единици во Скопје и во Штип е повод во македонските работи во почетокот на 1945 година да се вклучи сојузната ОЗН-а.

Македонска нација - НОВИ УДБАШКИ ЗАКАНУВАЊА- 1975 година

“…Така во Македонија во 1941 изникна како решителна сила Македонската народно-ослободителна војска, која што славно ги продолжи традиционалните и историски борби на македонскиот народ против завојувачката политика на Балканот и во тесен сојуз со движењето на маршал Тито да ја гради слободатата на Македонија и нејзиното федерирање со сите демократски сили на Балканот. Во таа ситуација во нашата татковина се создаде АСНОМ како институт од највискока револуционерна и политичка вредност, прокламирајќи го основниот закон на Македонија, а имено: полно самоопределување на македонскиот народ. Денеска во Македонија е установена револуционерна наородноослободителна власт…

„Една идеја един живот“ (6)

„Од многу години, Евреите во тој град (Скопје, н.б.) бевме собрани на едно место, изградено како тврдина среде градот, опкружено со ѕидишта, со добро замандалени порти...и поради нашите големи гревови, непријателот преку сето фрли огнан, и врз нашите синагоги и врз училиштето, како и врз куќите, кои беа внатре во тврдината, и се стана плен на огнот... И не остана куќа таму внатре во тврдината, која да не стана плен на пожарот”.

Фрескоживопис на „Страшниот Суд“ на кој се прикажани четирите древни царства - Вавилонското, Персиското, Македонското и Римското.

Меѓу имињата на македонски благородници во европските  земји во периодот од XV- XVIII век, го сретнуваме и името на Теодор Јанкович Маријевски (17.IV 1741 – 3. VI 1814). Син на избеглици од Македонија прво живее и работи во Австрија, а потоа на повик на царицата Екатерина II, како и многу други Македонци претходно, заминува во Русија. Таму ја продолжува својата работа со реформи во основното образование и добива наследна титула, па на своето презиме додава Миријевски, по местото од каде потекнува неговото семејство.