Автор: Бранко Сотировски

Првата и основна христијанска молитвата „Оче наш“ ја содржи основната смисла  на македонската вера во единствениот Господ Сонце ИЛИ. Воедно, во зборовите со кои се изразува молитвата, се кријат тајни пораки спротивни на здравиот разум. 

Македонците отсекогаш имале потреба за молитви кон Бог со единствена цел: нашата душа и дух Божји Македон, подарени на Македонците од својот Татко Сонце ИЛИ, во секој миг од животот треба да бидат поврзани со својот татко, исто како што е телото поврзано со својата мајка Македонка-Земјата. Тоа е тајната на македонската молитва, овојпат наречена „Боже мој“. Тоа е вкупното богатство на духот и телото, на духовната и материјалната страна на животот.

Материјалното богатство на Македонците од искона било неопходно за опстанок, тоа материјално богатство е храната, која мајката Македонка ја раѓа само за своите синови Македонците.

Нешто повредно за опстанок покрај нужната материјална храна, е поинаква храна (леб), а тоа е духовната храна, која секојдневно пристига од единствениот Господ Сонце ИЛИ. Духовниот леб пристига до Македон секое утро преку врвовите на планините и тоа како: светлост, осветлување односно просветлување на умот.

Просветлувањето на умот се случува преку погледот татко-син. На тој начин синот кој го носи генот господов во вид на дух божји Македон е ОБОЖЕСТВЕН, бог на Земјата, вознесен, свети со словото божјо а тоа е науката, писменоста, јазикот и културата на живеење, пренесувајќи ја и на другите луѓе кои се со понизок степен на развој, од Македонија на сите пет континенти.

(Дешифриран текст: „КОН СОНЦЕТО СО МОЛБА И СО ЉУБОВ КОН ЗЕМЈАТА СО ОС. О АР НА ЗЕТА МАКЕДОНИА ИЛ ПРОЛЕВАЈ ГИ СВОЈТЕ ЗРАЦИ СО ДУХОТ БОЖЈИ МАКЕДОН“.)

Уште од камениот период, кога станал свесен за себе и околината, македонскиот народ имал потреба за молитва. Молитвата не била чин на слабост и страв од смрт. Молитвата на македонскиот народ била обраќање на Господ Сонце за воспоставување на природниот тек на вселенското движење во времето на четирите годишни периоди. Македонците смртта не ја доживувале како несакан  чин, тие оделе во смрт со радост, опиени со афионовиот нектар, преку кладата и оганот да стасаат до господ Сонце. Дел од македонската вера „православна“ е чинот кога Македонците качени (качини) на сонце, по прав и најкус пат, прочистени се враќаат назад во Македонија Рајот, повторно преку правиот и најкус пат во мигот на изгрејсонцето и реинкарнација. Молитвите се однесувале на плодноста помеѓу господ Сонце и земјата Македонка. Молитвата била во стихови, се пеело и чествувало со ритуални обреди.

Совпаѓањето на христијанската молитва „Очен наш“ со македонските основни молитви кои можат да се прочитаат со писмо ЦУТНО (кирилица и латиница) е очигледна и можат да се согледаат во книгата „Зета Македонија“.

АНАЛИЗА НА МОЛИТВАТА „ОЧЕ НАШ“ 

1. „ОЧЕ НАШ“

Кога ќе се изговорат зборовите „Оче наш“ во христијанската молитва, се мисли на врховен Татко на сите луѓе во светот. Тој татко е невидлив и претставува сечив или ничив. Во македонската вера Господ Татко ИЛИ е само на својот син Македон или македонски. Во молитвите на македонската вера, Бог Сонце ИЛИ и синот Македон, се ставаат во рамноправен дуалистички однос, креатори на Рајот Македониа со добиеното слово (наука) во директна, по права линија комуникација со Господ.  

Оваа констатација се согледува во следниот дешифриран текст:  Транскрибиран на современ македонски јазик:

1.  Ј‘Ѕ И ИС ИМ‘С 4+4 И               - ГЛЕДАЈ И СО НЕА ИМАШ 4+4 И

2.  Ѕ‘Ј ЅИ УЈИ.                               - ГЛЕДАЈ!! ГЛЕДАМ МЕСЕЦИ.

3.  С‘М ИМ‘ЈС‘Ј,                             - САМО ИМАЈ, СИЈАЈ.

4.  С‘ЈЈ‘СИ СИЈ.                             - СЕГА ЈАСНО СИЈАЈ.

5.  С‘Ј УЈИ УС‘Ј.                             - СЕГА ЈАС ВО МЕСЕЦОТ ВО УСНИТЕ.

6.  УЈ‘М                                            - СО УЕМ.

(Цитат од книгата „Зета Македониа“ сртана 183. „Дух божји Македон - сказалка на времето“ Билзингслебен (Bilzingsleben), Зета Мадониа – Македониа, Лужице (денешна Германија) пред 400.000 години, македонска ера до денес. Оваа строфа е испеана во химната „Зета Македониа“)

Синот, обожествениот Македон е тој што се обраќа до Господ Татко, во однос татко-син со зборовите: „СЕГА ЈАСНО СИЈАЈ“. Веднаш по таа молба-наредба изговара: „СЕГА ЈАС“, со значење: Сега и синот како рамноправен на својот Татко ќе ја облагородува Земјата. Прво ќе принесе жртва (УЕМ) на својата Мајка Македонка-Земја а потоа ќе принесе жртва (УЕМ) на својот Татко Сонце. По извршеното дарување-жртвување, земјата ќе ја обработува.

Стих:

2. „Да се свети името твое“.

Придавката „свети” асоцира на нешто што треба да се „освети, одмазди“. Во македонскта вера се изговара со:

Цитат:

„И јас гледам, лска ИЛ, гипко игра.“

(Во книгата „Зета Македониа“ стр. 86 со наслов  04. ‘‘О!!! Мил на ИЛ ‘‘ Шарков рид – Св. Николе Македониа 400.000 – 12.000 години македонска ера.)

Во овој стих Господ Сонце е ословен со „Л’СКА ИЛ“ (или „л’шти“) со значење СВЕТЛИ.

Стих:

3. „Да дојде царството твое“

Овој стих според христијанството, како скриена порака, најверојатно асоцира на тоа дека треба да дојде Царот-владетелот, поробувачот на Македонскиот народ (Римјаните).

Според македонската вера, овие зборови може да се толкуваат во смисла: Да дојде царството или СВЕТЛОСТА, да царува денот, да царува светлиот УМ. Тоа е умот на Енох, Единствениот цар на Земјата - ЗЕТОТ Македон.

Цитат:

„Македон л’ѕје ороси“, (л’ѕје-светлост, „роса“-божја семенка).

(Цитат од книгата „Зета Македониа“ стр. 92 „Величествениот наш Господ“  Чашка (Велешко) – Македониа, 10.000 години македонска ера.)

Во овие три точки се отсликува светото тројство и тоа: Господ Сонцето ИЛИ, Дон и духот господов Македон.

Стих:

4. „ЛЕБОТ НАШ НАСУШЕН ДАЈ НИ ГО ДЕНЕС“.

Според христијанството овој стих се однесува на материјалниот аспект на човекот. Човекот е роден од Мајката Земја, а по неговата смрт повторно се враќа кај мајката.

Според македонската вера ПРАВА а во СЛАВА на Господ Сонце, Македон е роден од Мајката Земја, а по неговата смрт со помош на оганот, материјата останува на Земјата а духот божји Македон се враќа кај господ Сонце за прочистување и реинкарнација, а преку КОСМОСОТ се враќа на Земјата.

Според Милош Линдро и според неговата анализа на молитвата „Оче наш“ (списание за книжевност и култура „АКТ”, Скопје, година V, број 30; 26.12.2008; стр.45), дел од молитвата „ЛЕБОТ НАШ НАСУШЕН“, треба да се замени со: „ИНОСУШТЕН ЛЕБ“, зошто?

Цитат:

„Овој маркиран, можеби клучен термин, отсуствува во денешните латински, романски, германски, (и во католичките и во протестанските) текстови на Молитвата. Така, тој насекаде е заменет со формите „quotidianum“, „ежедневен“, „насушниј“ и нивните соодвестија во современите словенски и латински јазици. А факт е, и по непореклив начин е докажано дека некогаш суштествувачката форма била „ИНОсуштниј“ (SUPERsubstantialem), и таа се запазила до касното Средновековие во преписи на Вулгатата и во неколку босански требници.“

Слика 1. Древен македонски збор „иносуштниј“. Препис на евангелието од Лука (XI, 2-4), наречено Вруточко евангелие

„Во покасните редактирани варијанти, како што веќе ги спомнавме, тој збор/поим е заменет со quitidianem („cotidianum“ т.е. „ежедневен“, „секојдневен“) или „насушен“, кое се разбира како „сув“, „исушен“ – кое е вистинско потсмевање и играње приземен мајтап со вистинската смисла на древната и возвишена молитва! Милиони денешни „православни христијани“, за разлика од ословенетите древни кристијани (богомилите), место да се стремат кон возвишената, нематеријална, духовна „храна“, молат, бараат и се задоволуваат со секојдневното, исушено парче леб („хлеб“, „panem“).

Од изнесеното станува јасно зошто како вистинска, точна форма на петтиот стих во молитвата земаме дека била следната:

„ИНОСУШТНИОТ ЛЕБ ДАЈ НИ ГО ДЕНЕС“.

Слика.2 Древен македонски збор „иносуштниј“. Препис на евангелието од Лука (XI, 2-4), наречено Вруточко евангелие

Продолжува М. Линдро: „Се прашуваме: Каков е тој „ИНОСУШТЕН ЛЕБ“ за којшто се молат богомилите? Веднаш треба да се припомниме дека самиот Исус вели: „ЈАС СУМ ЖИВИОТ ЛЕБ ШТО СЛЕЗЕ ОД НЕБОТО, (НАРОДОТ) КОЈ ЈАДЕ ОД ОВОЈ ЛЕБ, ЌЕ ЖИВЕЕ ВЕЧНО“ (Јован, VI, 51)[1].“

„ Излегува дека тој „иносуштен“ и „жив леб“ е самиот Исус, којшто „се спуштил од Седмото небо“. Кажано појасно: Тоа е правото на секој еден народ да го измоли „лебот на  животот“. Накусо: Тоа е „ПРАВОТО НА СИТЕ НАРОДИ НА ИСУС“. Или, уште појасно: ‘Тоа е правото на НЕБЕСНИТЕ ТАЈНИ“. (завршен цитат)

Според дешифрираните текстови од спомениците на културата на македонскиот народ, кој се простирал на пет континенти, именката „ИС-ИСУС“, се среќава од искона, ословувајќи ја вкупната жива природа во која се наоѓа и обожествениот Македон.

Именка ИСУС се одсликува на ВКУПНАТА ЖИВА ПРИРОДА родена од мајката Македонка оплодена во дуалистички однос помеѓу таткото и синот, која служи само за потребите на македонскиот род Лаврод.

Сл. 3

Според дешифрираниот текст предземен од книгата „Зета Македониа“ страна 266: 02/4. „Обожествениот Македонец“ Планината Хелан во близина на градот Јинчуан во покраината Нигсја. Зета Македониа Востаниа, централна Азија (денес наречена Кина), 132.000 – 5.000 години македонска ера, „贺兰山岩画” 388 Hèlánshān.

Слика. 4

Транскрибирано на современ македонски јазик значи: „ОЛИ ЈА (ОПЛОДИ ЈА) ИЛИ МАКЕДОНИА. СЕГА И „ИС“ (НОВОРОДЕНИОТ) СИНОТ ЈА ОПЛОДИ“

Иносушниот леб е всушност поинаков леб или тоа е духот господов Македон, светлоста, просветленоста, писмото и науката. Тој поинаков леб служел синот божји да ја оплодува-облагородува мајката Земја со обработување.

Иносушниот леб би бил и храна на сопствената душа. Македон  во чест на четирите годишни периоди ја изразува почитта кон Господ со песни и друштвени игри-ора.

Облечени во свечена облека, Македонците пееле и играле македонски песни и ора и на тој начин ја истакнувале својата посебност.

Сл.5 Македонски празнувања.

Македонците го славеле почетокот на новата година на XXII-ри декември, палејќи огнови, се кителе со македонски круни направени од дабови (бадникови) гранчиња. На денот на пролетта XXII-ри март се кителе со македонската круна направена од цвеќиња. Овој празник претставува симбол на пролетта, поезијата, љубовта, цвеќињата и убавината, зачеток на живиот свет „ИС“. Симбол на науката, уметноста и македонската митологија. Симбол на Зета Македонија, македонска цивилизација и историја на светот. Симбол за континуитетот на македонската култура. Македонците го славеле и празникот Ксантика или Жантика. Тоа се жетварските игри.

Една од многуте основни молитви во чест на Жантика - Ксантика, се согледува во книгата „Зета Македониа“ со текстот: 18. „Дух божји Македон – Вселен“ Зета Македониа Меѓупоточна, (денешна територија на Сирија), 8.000 – 6.000 години македонска ера стр. 287.

Сл.6

Транскрибираниот текст на современ македонски јазик гласи:

а) И СО УТ ШТО ЈА ЛАПНАЛ ИЛИ.

б) ГАЛИ СО СВЕТЛОСТА И РОИ ВО РАЈОТ.

в) - ЛИ ГОЛТНИ ПИВНИ. ЛИЈАМ ПИЈАМ ЈАС. И САМО СИ ЛИЕЛ ИЛИ СО IIII. ВО ЗЕТА МАКЕДОНИА.

Цитат од Милош Линдро.

„Тука ќе се осврнеме и на други термини во Молитвата, за кои сметаме дека се предаваат на несоодветен начин и со несоодветни современи зборови, кое доведува до една грозна словесна бласфемија. Како самиот Сатана да ја преведувал „Оче наш“ на современите јазици, при што, подведните верници започнале да му се молат токму нему, и при таа замена на местата Добриот станал Лукав и Лош. И, светот измолен од овие верници, светот во последните 2-3 века, преисполнет со војни на народите и внатредржавни револуции, со милиони насилно прекинати животи, како да се соодвестува на посакуваниот свет од искриволчената молитва со која се пазари и измолува опрост на секакви гревови. Во текстот кој следи, сосема накусо, ќе обрнеме внимание  на поимите: „гревови/долгови/debita“, „опрост/dimitte“, и „лихо/Лукавиот/malo“. (завршен цитат)

Стих:

5. И ПРОСТИ НИ ГИ ДОЛГОВИТЕ НАШИ,

КАКО ШТО НИЕ ИМ ГИ ПРОШТЕВАМЕ НА НАШИТЕ ДОЛЖНИЦИ;

Цитат од М.Линдро:

„За поимот „debita“ е прифатено дека значи „долгови“, макар што во најстарите црковнословенски текстови на негово место стои „грехове/греси“. Но тука не станува збор ниту за првото, ниту за второто, туку за некакво дејство, кое најприближно можеме да го опишеме како: „одење“ („врвење“), „протекнување на животот“, „учевство во промената“. Но тука има потреба од поразлично разбирање и на зборот „опрост“ („dimitte“), кој никако не се совпаѓа со „опростување“, „проштевање“, кој поскоро треба да се сфати како „исправање“, „опростумување“, „поправање“, но и како „пророкување“, па дури и како „осветување/обожествување“. На латински место „ dimitte“, можеби е подобро да стои „divinite/divinatore“). За да докажем дека е можна и оваа последна варијанта ќе се повикаме на Евлија Челеби, кој минувајќи низ Воденско, Костурско, Преспанско и Охридско одбележал дека се празнува некаков празник „Прастовден“[2]. Земајќи ги предвид словенско-персиските (индоевропски) значења во составните делови на овој сложен збор, треба да го разбереме како „Свет ден“ („Обожествен ден“). Имајќи го предвид изнесеното, разбираме дека во Молитвата не станува збор ниту за некакво „проштевање“ на некакви „гревови“, ниту за некакво „ослободување“ од „долгови“ (!?!). Поскоро станува збор за „исправање на одењето“ или за „осветување на патот“, т.е. за „изведување на ПРАВ ПАТ“. Станува збор за „одење“ како „учество во животот на јазичната/религиозната група“, т.е. за „опстанокот/суштествувањето на една заедница во времето“. (завршен цитат)

Оваа констатација на Милош Линдро е логична, јасна и сосема исправна. Но, за што станува збор во древнохристијанската молитва „Оче наш“?

Со термините: „Исправање“, „опростумување“, „поправање“,како и „пророкување“, па дури и како „осветување/обожествување“ станува збор за континуитетот на македонската вера ПРАВА-ВО-СЛАВа-НА на ЕДИНСТВЕН ГОСПОД СОНЦЕ ИЛИ, преточена во таканаречена „ХРИСТИЈАНСКА РЕЛИГИЈА“. Македонците морале да се откажат од единствениот Господ сонце ИЛИ. Но, намерата да се избрише од меморијата на Македонците нивниот Господ била неуспешна. Западните христијани формираaт СВЕТЦИ. Христијанската религија македонскиот Господ Сонце го именува за светец а тој е Свети Илија.

Стих:

6. И НЕ ВОВЕДУВАЈ НЕ ВО ИСКУШЕНИЕ

НО ИЗБАВИ НЕ ОД ЛУКАВИОТ.“

Цитат од М.Линдро:

„Да „земаме дека „грес(т)и“, кое се запазило и како „грехове“, всушност означува „одење“ („врвење“)? Во речникот на старословенски зборови ги најдуваме: „грести“, „гредам“, „гредши“ = „оди“, „одам“, „одејќи“. Од овој основен поим „грести“ произлегува и другиот загадочен поим  „гресмари“ кој го среќаваме во истиот стих. Значењето на „гресмари“ е „сопатници“, или „следбеници“ а не „должници“. Дотука искажаното ни ја дава следната реконструкција на шестиот стих:

„ИСПРАВИ ГО (ИЛИ: ОСВЕТИ ГО) НАШЕТО ОДЕЊЕ (НАШИОТ ПАТ), ЗА И НИЕ ДА ГО ИСПРАВАММЕ (ОСВЕТУВАМЕ) ПАТОТ НА НАШИТЕ СЛЕДБЕНИЦИ („ГРЕСМАРИ“)“. (завршен цитат)

Со ова научно докажување на термините, може да се сфати скриената искривоколчена намера на христијанството, не само да го уништи македонскиот карактер на христијанството, туку, не смеело ни да се помисли на некакво продолжение на македонската традиција на поколението што доаѓа.

Стих: 7. И НЕ ВОВЕДУВАЈ НЕ ВО ИСКУШЕНИЕ   

НО ИЗБАВИ НЕ ОД ЛУКАВИОТ.“   

Според М. Линдро: „Друг проблематичен поим во современите варијанти на молитвата „Оче наш“ е поимот „искушение“, кој во постарите црквенословенски варијанти се одбележува и како „напаст“.

Доколку извршиме проверка на значењата на латинскиот поим „temtationem“, ќе најдеме дека и тој се однесува на „испробување“, но и на „свртување“ и „преобратување“. Сметаме дека на тоа место на молитвата станува збор за поим на кој најточно значење може да му биде: „суштествување во една трајно бесцелна (или исполнета со неизвесност) ПРОМЕНА“. Негов аналог во класичната европска филозофија е Хегеловиот поим „лошата бесконечност“ (разбрана и како „несвршлив неред“. Врз основа на претходното размислување, ја предлагаме следната реконструкција на седмиот стих, за да се сфати како разумно продолжение на претходниот, шести стих:

„ЗА ДА НЕ СЕ ЗБЛУДИМЕ ПО ПАТОТ (ПО ЖИВОТНИОТ ПАТ)“

Следниот поим кој не тера на размисла во латинските текстови е предаден со зборот „malo“, на којшто буквално значење му е „лошо/Лошиот“ а во некои словенски јазици од католичкиот свет, на пример во полскиот, се предава со „Злиот“. Во старите „обратни преводи“ на црквенословенски се среќава старата форма на тој поим – „неприязънъ“. Денес, нејасно од кои причини и соображенија, на тоа место од Молитвата дефинитивно се наложила персонификацијата на злото – „Лукавиот“ (!?). Со, тоа еден очевидно апстрактен поим („неприязънъ“, „malo“) е заменет со конкретно име. Тука сакаме да одбeлежиме дека, сепак, во најстарите старословенски текстови, на местото на некогашниот „неприязънъ“ и денешниот „Лукавиот“, го среќаваме „лихо“. За овој збор во речениците на старословенскиот јазик ги имаме следните знаење: 1) „ништо“, 2) „отсутно, но и со спротивна семантика: 3) „изобилност“, 4) „прекумерност“, 5) „лакомост“. Имајќи го предвид сето претходно, за осмиот стих, кој го содржи разгледуваниот поим, (доколку воопшто суштествувал во оние времиња – напоменуваме дека во Евангелието од Лука тој недостига), ја предлагаме следната реконструкција:

„ИЗБАВИ НЕ ОД ПРЕКУМЕРНОСТА (НА ЖЕЛБИТЕ)“

Или:

„ИЗБАВИ НЕ ОД ЛАКОМОСТА (ЛАМТЕЖОТ)“ (завршен цитат)

Денес како и во минатото за македонскиот народ многу е јасно од кои причини се употребил терминот со значење „свртување“ и „преобратување“. Тоа е желбата на христијанскиот апарат, самите Македонци да се откажат од намерата, во текот на животот, покрај многуте пороци, да не се вратат кон молитвите-традициите од македонската вера.

Христијаните на крајот од молитвата го ставаат латинскиот збор „malo“, на којшто буквално значење му е „лошо/Лошиот“. „Во старите „обратни преводи“ на црквенословенски се среќава старата форма на тој поим – ‘неприязънъ“, а денес тој збор се заменува во Молитвата со зборот, кој е персонификација на злото „Лукавиот“.  По мое мислење, злото е персонифицирано со „Лукавиот“ кој пак го претставува ѓаволот. Во текот на најчуствителните моменти на обраќање кон Бог, Македонецот не би го споменувал „ЛУКАВИОТ“, тој само би се повикал на ДУХОТ БОЖЈИ МАКЕДОН.

Милош Линдро по исцрпното излагање го предлага седново:

„Тука ја предлагаме реконструкцијата на современата литературна норма на претпоставениот текст на богомолскиот (ранохристијански) праволик на молитвата „Оче наш“:

(9) „ОЧЕ НАШ, КОЈ СИ НА НЕБЕСАТА

ДА СЕ СВЕТИ ИМЕТО ТВОЕ;

(10) ДА ДОЈДЕ ЦАРСТВОТО ТВОЕ;

(11) ИНОСУШТНИОТ ЛЕБ ДАЈ НИ ГО ДЕНЕС;

(12) И ИСПРАВИ ГО НАШЕТО ОДЕЊЕ

ЗА И НИЕ ДА ГО ИСПРАВИМЕ ОДЕЊЕТО,

НА НАШИТЕ СЛЕДБЕНИЦИ („ГРЕСМАРИ)

ЗА ДА НЕ СЕ ЗАБЛУДИМЕ ПО ПАТОТ (ВО ЖИВОТОТ);

(13) ОСЛОБОДИ НЕ ОД ЛАМТЕЖОТ (ОДЪ ЛИХА)“

(завршен цитат)

Според дешифрираните текстови-молитви на македонскиот народ ширум светот можеме да се обидеме да конструираме една македонска универзална молитва со сваќања од македонската вера ПРАВОСЛАВНА, подоцна овој термин преземен од Македонците православни христијани.

(ИЛ'С = утрински, оплодувачки сончев зрак на Богот Сонце ИЛИ, претставува дух божји Македон). 

(Книгата „Зета Македониа“ ја нема во продажба. Таа може да се купи од авторот на меил  Оваа е-пошта е заштитена од spambots, треба да вклучите JavaScript за да ја видите или на телефон +389 78 264 106. Можете да ја посетите и страницата http://zetamacedonia.com/default/zeta_makedonija-6541-116).

[1] Новиот Завет, Скопје, 2006, с. 120

[2] Е. Челеби, Скопје, 2007, с. 28