„Само народното предание ги посочува за главни виновници четирите охридски првенци: Бујар Лигдо, Нејко Челеби, Станчо бег и Малечко беј, против кои според истото предание било изречено проклетство од соборениот архиепископ Арсениј.“ –  пишува истакнатиот славист и историчар Иван Снегаров.

Во Галичник имајет баре 50 куќи шо се сторени више од 150 илјади динари, и ако се зиздани и со евтин материал и со многу ниски надници. Куќите се не саде на два и три ката, току се и во сешчоје и градски уредени и работани. Задниве години во Галичник се правит и балкони и тераси.

Брада – Китка. Крајот на жетварската работа се означува со правење на нивата – брада или викана уште и китка.

На довршување, односно дожнејување на последната нива (на дожневку) сите жетвари почнуваат да итаат и секој гледа да ја сврши својата поста што побргу и да ја наполни раката со житното класје од последниот руковет. При тоа, некои од жетварите, обично оние првите штом ќе ја истераат до крај постата, се исправаат и со високо испружена рака го дигаат послениот руковет над главата и мафтајќи со него извикуваат: „Од нас работа од Бога бериќет, колко рука (восока) – толко клас голем.“

Мијаците како племе отсекогаш настојувале да ги задржат карактеристиките по кои ќе бидат препознатливи. Една од нив е и поседувањето на мијачкиот бајрак. Српскиот учен д-р Цвииќ запишал дека ниту едно друго население нема толку голема гордост и стремеж за самостојност како Мијаците. Мијакот отсекогаш се гордеел со своето име оригинално и самостојно, и со својот вроден интелект и мудрост да знае да ги чува придобивките, а со тоа да ги штити интересите на своето племе.

Во својата книга „Манастирите во Македонија“ (Софија, 1933 г.), Георги Трајчев во продолжение за манастирите во Скопско во кратки црти известува за манастирите Св. Илија – село Ракотинци, Св. Богородица – Ѓуришки и Св. Богородица – с. Кожле, но и за урнатините и манастириштата  во Скопската котлина.

Си седел татко една вечер под еден трем од една воденица во време кај пет и пол саатот  и си пиел тутун. Времето било во мај месец и месечината била зајдена тогај, пред пет декики. Како што си се мислел нешто и си се пулел удолу в поле, видел еден огон од едно село колку три саати скраја, што беше се задал да одит, по еден пат што идел прао кај воденицата. Сопрво огнот го видел колку една силна ѕвезда и колку приближуал кај него, толку се ширел и најпосле се сторил колку една месечина кога ет полна. Отвори се, чинело, на тркало како големата месечина и пак се затворало на тркало, ама се праело мало колку една педа и тогај одело како да летат на ветар и прао идело на татка.

На падините на планината Скопска Црна Гора има повеќе манастири и цркви поради што овој предел во минатото населението понекогаш го викало Скопска Света Гора. По неуспехот за возобновување на Охридската архиепископија и формирањето на Егзархијата во 1870 г., кон крајот на XIX и почетокот на XX век се водела вистинска војна меѓу приврзаниците на Егзархијата и Цариградската Патријаршија за тоа кој ќе владее со овие манастири и цркви. Георги Трајчев во својата книга „Манастирите во Македонија“ (Софија, 1933 г.), во кратки црти ги опишува овие манастири и борбата на српската и бугарската пропаганда за нивно владеење. 

Ако сакаме со малку зборови да ја претставиме Македонија, тогаш би рекле: тоа е  библиска земја, со различни карактеристики,  со природни убавини,со големо природно богатство- ретки руди, ориз, тутун... Тоа е земја со богато минато, за чија  висока култура сведочат многубројните и разновидни споменици: стари ископини, тврдини, цркви, манастири, хармоничните населби и градови и над се плсатичната и пејзажна народна куќа. Во неа сеуште постојат живите траги на големите култури, со посебен зачуван стандард на високо ниво на архитектонската свест.

В година поголем родот да биде.

Во раце Господови да стоиш.

Вечно нека ви е иемто.

На именден.

Вечно нека ви е малечкото.

На домашните за родено дете.