„По долги традиции и упорни борби, македонскиот народ му покажа на 2 август о.г. на целиот свет дека правото на самоопределување на народите не се дава, туку треба да се извојува.

Не попусто е речено дека историјата е огледало на вековите. Во ова чудесно огледало од античко македонска и еврејска историја, се опфатени различни примери и периоди, како  историски декор, каде историската судбина е заслужна за чудо. Ова е како легендарна историска драма глумена на различни сцени од различни актери, содржејки ја истата суштина од дејствието во приказните и темата. Континуираниот внатрешен судир и дефанзивни војни, кои Македонија ги извојува за времето на нејзината државност им беа познати на еврејската држава и исто така знаеа за слава и пораз, триумф и солзи.

Во 1880 година, од 21 мај до 2 јуни, на планината Грамос (Гремен теке), Островско, приморскиот дел од Македонија, се одржало Национално собрание на Македонија со учество на 32 претставници од сите краеви на земјата. Собранието било свикано да ја разгледа политичката положба на земјата по Берлинскиот Конгрес и покажаната незаинтересираност на големите сили (вклучувајќи ја тука и словенска Русија) да ја присилат Османлиската држава да ја спроведе обврзувачката одредба од чл. 23 на Берлинскиот договор за давање посебен, автономен статус на Македонија, а како непосредна цел било поставено да се утврдат мерките и акциите за постигнување така поставената «националната цел».

Рускиот конзул во Призрен, Јастребов: Мијаците и Брсјаците не се Бугари ни Срби, тие се Македонци, род од посебно племе кое живее во Македонија од древноста

РОМАНСКИОТ КОНЗУЛ ВО СОЛУН: НА ОПШТО СОБРАНИЕ БИЛО ПОСТАВЕНО ПРАШАЊЕТО ЗА АВТОНОМИЈАТА НА МАКЕДОНИЈА. ЗА ТАА ЦЕЛ БИЛА СОСТАВЕНА ПРИВРЕМЕНА ВЛАДА ОПОЛННОМОШТЕНА ДА ЈА БАРА АВТОНОМИЈАТА

Да им се соопштат справедливите барања од македонското народо население на Високата порта со посредство на генерал-губернаторот во Македонија за Портата да побрза со исполнувањето на чл. 23 од Берлинскиот договори да свика законски претставници на Македонија за разгледување и приспособување на Органмскиот устав.

СОБИРАЈЌИ СЕ ОКОЛУ СЛАВНОТО ЗНАМЕ НА МАКЕДОНИЈА ДА НАПИШЕМЕ: ЕДИНСТВЕНА И ОБЕДИНЕТА МАКЕДОНИЈА! ДА ЖИВЕЕ МАКЕДОНСКИОТ НАРОД, ДА ЖИВЕЕ МАКЕДОНИЈА!

Во плејадата на македонски револуционери кои целосно и доследно се бореа под светата паролоата “слобода или смрт”, свое место зазема и битолскиот револуционер Ѓорги Поп Христов. Тој како и многу други македонски дејци во времто на стариот систем од идеолошки причини, беше избришан под диктат на комунистичката идеолошка доктрина, се` со цел да биде исклучен и заборавен од колективната свест на македонскиот народ. Ѓорги Поп Христов представува еден македонски деец, кој понесен од револуционерната стихија и желбата за слобада на поробениот македонски народ се издигнува во еден фанатизиран идеалист кој целосно и доследно му е предаден на македонското ослободително дело. За ликот и делото на Ѓорги Поп Христов има да се пишува многу, тој има доста голем револуционерен стаж кој опфаќа повеќе периоди: предилинденскиот, илинденскиот, постилинденскиот, периодот на балкансите војни и неговата дејност во редовите на македонското револуционерно движење по првата светска војна, како истакнат деец на ВМРО.

Делот на Македонија што беше присоединет кон грчката држава по Првата светска војна опфати површина од 34.356 квадратни километри. Населението во тој дел броеше 1.042.029 жители (според податоците на Карнеџиевата анкетна комисија од 1913 година) од кои 329.371 Македонци, 314.354 Турци, 236.775 Грци, 15.108 Албанци, 44.414 Власи, 25.302 Роми, 68.206 Евреи и 8.019 разни. Според пописот, пак, изведен од страна на грчките власти од 1920 година Егејска Македонија имала 1.090.432 жители.

И покрај емигрирањето за Бугарија, етничкиот состав на населението во Егејска Македонија немало да претрпи поголеми измени на штета на Македонците, ако истовремено не следела и размената на муслиманското население од овој дел на Македонија. Согласно Лозанската конвенција, во текот на 1924 година сето муслиманско население (во чиј состав влегувале и околу 40 илјади муслимани од македонска народност, од кои најголемиот број биле од Мегленско), се иселија за Турција. На нивно место, како и на местото на иселените Македонци, беа колонизирани околу 640 илјади доселеници од грчко потекло и друго православно христијанско население со неопределена или прогрчка национална свест. Голем дел од оваа емиграција воопшто не го знаела грчкиот јазик, а како свој мајчин јазик го употребувала турскиот.