Етнографот на Втората бугарска армија Антон Поп Стоилов по влегувањето на Бугарија во Првата светска посетил повеќе градови во Македонија  од каде ги прибира архивите во сандаци и ги припремил за пренесување во Софија. Покрај Крива Паланка, Скопје и Велес, во текот на ноември 1915 година, тој го посетил и Прилеп од каде ќе земе вредни историски споменици за минатото во Македонија.

На преминот на третиот век на семејните талкања по светот, решив да заминам на австралискиот континент. Патував со мојот пријател Норберт, со кој заедно крај Рајна гледавме како истекува тагата од душите на бегалците, отпатувавме заедно за Сиднеј.

Коренот на македонската вера води потекло од камениот период на македонскиот народ најмалку од пред 500.000 г. Тоа е верата во Големата Мајка, Марија, Мадона-господарка, Богородица, Македониа, денес нарекувана Земја, (погрден збор за една БОЖИЦА Македониа, рај во вселената). Таа е родилка на Богот Сонце, родилка на вкупната жива природа на Планетата Македониа наречена ИС-Зет во кој се наоѓа и синот божји Македон. Вера во единствениот БОГ Татко Сонце ИЛИ, ИЛ, Илија, кој осветлува, просветлува, оплодува. И македонската вера во синот божји, по татко наречен ИЛИОН, а по мајка е наречен МАКЕДОН. Македон е единствениот син, ЗЕТ, кој го пренесува божјото знаење и на другите народи и племенски заедници на Планетата МАКЕДОНИА. Македонската вера се нарекува ПРАВО-СЛАВНА. Право-славна е поради правата и најкусата линија од врвовите на планините, кога синот Зет – Македон ќе биде во контакт со бог Сонце. На тој начин богот Сонце го пренесува вкупното знаење на Македонците, кое ќе го употребат за создавање РАЈ на Планетата Македониа. Тоа знаење ќе го употребат и за СЛАВА на единствениот Бог Татко Сонце и Мајката Планета Македониа. Воедно Македон, како син божји ќе биде Господ на Планетата Македониа, господар и господин-гостин во рајот Македониа. Македонската вера е вера на реинкарнација, на материјалната и духовната енергија и тоа со пренос од сонцето кон Планетата Македониа и обратно.

Пред да замине за Ресен и Охрид, етнографот на Втората бугарска армија патувал Антон Поп Стоилов Ников  (Лашко, Пиринска Македонија 15.II 1869 – Софија 9. VIII 1928), веднаш по влегувањето на Бугарија во Првата светска војна ја посетил Крива Паланка, Скопје и Велес од каде ги прибира архивите во сандаци и ги припрема за пренесување во Софија.

На преминот на третиот век на семејните талкања по светот, решив да заминам на австралискиот континент. Патував со мојот пријател Норберт, со кој заедно крај Рајна гледавме како истекува тагата од душите на бегалците, отпатувавме заедно за Сиднеј.

По влегувањето на Бугарија на страната на Централниот сојуз во војна во есента 1915 година, Бугарската армија, користејќи ја ангажираноста на српската армија на фронтот против Австро-Унгарија, брзо го зафтила делот на Македонија кој се наоѓал под српска управа по Букурешкиот мир од 1913 година и излегла на грчко српската граница. Со бугарската армија патуваа научници од разни профили кои требаа да извршат научни истражувања за да го докажат бугарскиот карактер на новоосвоените земји.

Една година пред двеилјадитата тргнав да го посетам градот каде што печалбарската традиција ја почнал прадедо ми Костадин. Во Детроит, во тоа време, минал близу тринаесет години. Јас три децении во мојата втора земја. Повеќе отколку во родената. А како да изминал миг. Очигледно е дека времето е само миг, а ние сме само во одреден миг од времето и – толку. Ниту се многу ниту се малку годините, ниту неговите, ниту моите. Зависи само како ќе ги сместам во сеќавањата. А тие, мислев, ќе беа нецелосни, ако не отидев на местото на почетокот на приказната за семејните талкања по светот.

(Инспириран од песната
„Слушам кај шумат шумите“
фантастична преработка на
музичкото дуо Next Time на браќата
Мартин и Стефан Филиповски)

Во текот на Првата светска војна бугарските научници во служба на Бугарската армија имаат специјална разузнувачка задача да ги изнесат од окупираната македонска земја разните документи, книги, архиви, стари предмети, облека и археолошки наоди, со цел истите да им послужат како доказ за бугарскиот карактер на окупираната македонска земја. Исто така тие треба да скријат или уништат докази кои говорат спротивно на нивните интереси.

А мојот...? Мојот живот? По нејзиното враќање празнината од синилото ја пополнував со силната верба во себе и во возвишеноста што ги имаше Тереза. Една Тереза со сина крв. Без синило во очите, ама со верба во синилото. Верувањето & беше најсилната потпора во душата и затоа се веривме дури во Ерусалим. Кога родителите се обидоа да & ја контролираат рамнотежата во верувањето, Тереза почна да ми пишува писма – ама од Америка.