Сведоштво за јаловите усилби на српската шовинистичка и денационализациона пропаганда околу македонското име: [весник „Хрватски браник“, бр. 30, 27. 7. 1940]

“...До 1860 година не само овде во Србија туку и меѓу самите Бугари не било познато дека во Македонија има Словени!

Така се изразил покојниот Гарашанин (министер за надворешни работи на кралството Србија, н.б.) во 1861 година во Цариград  пред видниот бугарски патриот д-р Чомаков, кога бил таму по налог на блаженопочившиот кнез Михаил по некаква државна работа. Тоа пак го разбрал одвај тогаш кога јас ги објавив женските песни на македонските Словени каде се наоѓа нешто и за статистиката на оваа земја...

Борбата во Македонија предизвика такво воодушевување во срцата на многумина младичи во странство, што некои од нив решиле да ги остават и коските за слободата на херојските Македонци. Такви борци се јавиле од Чешка, од Одеса и други места. Дури и еден потпоручник од српската армија, родум Македонец, ја напуштил војската и влегол во редовите на македонските востаници. Јавуваат од Италија дека некои од италијанските гарибалдинци се готвеле да се борат за слободата на Македонија.

Во текот на септември 1941 година, заедно со семеjството, сопругата и синот, се преселив во Скопjе, при што од Софиjа jа пренесов сета покуќнина.

Немаjќи сопствен дом, бидеjќи моите родители живеат во Тетово, од чиновникот за државни имоти ми беше определено да живеам во куќата на ул. 248 бр. 6, во коjа jа сместив сопствената покуќнина. Поради настаните на 8-ми септември 1944 г., го напуштив Скопjе без да jа изнесам покуќнината и заминав за Софиjа. Причините поради кои jа напуштив татковината Македониjа, ќе ги изнесам подолу.

Нов предизвик за Македонската револуционерна организација по Илинденското востание 1903 година, била српската и грчката вооружена интервенција во Македонија, кои се обидуваат со силата на оружјето да го постигнат тоа  што со црковната и просветна пропаганда не успеале.

Родена е 1901 година во градот под Шара – Тетово, од мајка Ана и татко Никола. Татко &  уште во турско време завршил основно  училиште во Тетово и шест класа во скопската педагошка гимназија. Повремено учителствувал, но главно занимање му била трговијата. Бил околиски раководител на ВМРО, а во време на Првата светска војна бил назначен за кмет. Мара завршила основно образование и прогимназија во Тетово, а средно образование во Скопје. Пред крајот на војната, Нико Бунев со ќерката Мара заминал за Бугарија.

„Се тресе“ Шаторов камен од тупотот на Методија Андонов Ченто и другарите. Кај локацијата за традиција и оро, со свирката на Кемче на планината Селечка се организирале излети. Тој бил организатор на демонстрациите во борба за националните права, а во 1940 година бил и затворен по говорот на Шаторов камен. Фотографот ги „фатил“ на тешкото оро со „дружината“ со паларии и гологлави, под будното око на љубопитните деца и други „сеирџии“. 

Чекаме ноќ за да го заземеме Крушево

Повик за Илинденското востание

Слобода или смрт