На 25 март (7 април нов.стил) 1905 година околу 300 грчките андарти го запалиле селото Загоричани и го масакрирале цивилното македонско население. Во колежот извршен на црковниот празник Благовештение (Благовец) биле убиени 62 жители (жени, деца, старци), а многумина биле ранети. Веднаш по добиената информација за масакрот во Загоричани, во селото го посетил жандармерискиот офицер Козма Елилио Манера, а четири дена потоа пристигнала и комисија која бил составена од битолски конзули, италијански и турски офицери. Тие потоа ќе оишат ужасот кој зад себе го оставиле грките андарти.

По Илинденското востание 1903 година, Елиномакедонскиот комитет во Атина во согласност со грчката влада во 1904 година започнува со испраќање на вооружени чети во Македонија.

„Секоја година на денот на Св. Василије печалбарите од селата Вевчани и Октиси кај Струга, приредуваат карневал под ведро небо. На ширината, на сред село, се собира народот за да ги гледа маскираните и костимирани учесници, василичари, меѓу кои има и деца, а тука се селаните кои се смејат на лакрдиите на своите маскирани сограѓани...“ – пишува белградска „Политика“ во 1938 година.

За погребот на Александар Трети Македонски постојат многу историски записи. Еден од најрелевантните е на историчарот Диодор Сикулски. Во "Портал", гласник на Македонски духовни конаци, е пренесен токму преводот на неговиот напис за погребната кола на Александар

Појавата на Внатрешната организација од Македонија и нејзината се поинтензивна антиегзархиска политика, како и зајакнувањето на српската и грчката пропаганда, влијаело врз политиката на бугарската влада спрема Отоманската империја кон крајот на XIX век. Настојувајќи да добие што повеќе привилегии, берати за владици во Кукушката, Струмичката, Мелничката, Битолската  и   Дебарската епархија, од есента 1894 година, бугарската влада започнала со комбинирани притисоци врз империјата. Во поголемите градови во Бугарија се организирале митинзи на кои се барало применување на чл. 23 од Берлинскиот договор. Исто така, бугарската влада го шири своето влијание и врз македонските емигрантски друштва од Бугарија и Романија, кои се обединуваат на Конгресот во месец март 1895 година и го формираат „Македонскиот комитет“. Нивната цел е врз основа на истиот член 23 од Берлинскиот договор, со помош на бугарскиот државнополитички и институционален апарат да извојуваат автономија на Македонија и Одринско.

За младата македонска демократија денеска слободно може да се каже дека е составувана од два политички блока, од левиот и од десниот блок. Левиот блок го сочинуваат четирите партии од комунистичко потекло (од некогашниот Сојуз на комунистите на Македонија), а тоа се...

Во изборната програма на ВМРО-ДПМНЕ на челно место стоеше следната политичка цел: „ВМРО-ДПМНЕ се бори за враќањето на гордоста и достоинството на македонскиот човек, македонскиот народ и македонската држава!

Грчката вооружена пропаганда, неколку месеци по колежот во Зелениче (13.11.1904), извршила нов масакар врз македонското население во Егејскиот дел на Македонија.  На 25 март (7 април нов.стил) 1905 г. околу 300 грчките андарти го запалиле селото Загоричани и го масакрирале цивилното македонско население. Во колежот извршен на црковниот празник Благовештение (Благовец) биле убиени 62 жители (жени, деца, старци), а имало и многумина ранети. Колежот го организирал костурскиот митрополит Германос Каравангелис затоа што еден дел од населението се откажало од Вселенската патријаршија и ја прифатило Егзархијата.

На 13 ноември 1904 година, во текот на свадбата која се оддржувале во леринското село Зеленич, грчките андарти убиле 13 Македонци. Меѓу жртвите се младоженецот, неговите пријатели, две деца, како и деецот на Македонската револуционерна организација Пандо Мечкаров, вкупно 13 лица. Оттогаш изминаа 113 години, но грчката геноцидна политика кон македонскиот народ не се изменила. И денес од македонскиот народ се бара промена на име, идентитет, историја...!?

Со какво воодушевување македонската емиграција тргнала во Првата балканска војна може да се види и од телеграмите за пријави кои тие ги испраќаат до Македонскиот комитет.  Веднаш по објавувањето на општата мобилизација во Бугарија на 17 септември 1912 година, македонските емигранстки друштва испраќаат телеграми во кои се говори за нивната подготвеност за да тргнат во војна и понатамошни инструкции.