По завршувањето на Првата Светска Војна, Вардарскиот дел на Македонија влегол во границите на новоформираната држава Кралство на Србите, Хрватите и Словенците. Во ова државна творба, во која влегле пет формирани нации но, која според нејзиното уставно устројство била декларирана како еднонационална, односно дека во неа живее еден троимен народ српско-хрватско-словенечкиот, а во која не било признаено ниту споменато постоењето на другите, меѓу кои и на македонскиот народ, поголемиот дел од власта бил во рацете на српските политичко-воени-полициски власти коишто ја спроведувале големосрпската политика на српската династија Караѓорѓевиќ и на српските граѓански партии.

Во Преспа Самуил решил да се круниса за цар и тоа со помошта и подадршката на римскиот Папа.

Јован Стојковиќ попознат како Јован Бабунски (1878, Мартолци - 1920, Велес) е србомански четнички војвода и борец против македонското национално ослободување. Прекарот Бабунски го добил по местата во коишто делувал: планината Бабуна (особено селото Богомила) и реката Бабуна.

Заслужено или незаслужено, реално или вештачки (што е сеедно за овие редови), Глигоров беше единствен авторитет во државата зад кого стоеја голем дел граѓани. Бранко Црвенковски сé уште беше млад комуњарски мангуп, а неговиот главен опонент Љупчо Георгиевски не можеше да собере ни сто демонстранти на социјалните митинзи во Скопје (еден од нив беше патетично именуван „5 до 12“, а на закажаниот ден, потенцијалните митингаши од јавните претпријатија беа „поткупувани“ со по една замирисана пастрмка за појадок).

Надворешнополитичката активност на ТМОРО за време на востанието претставува битен момент, не само поради пропагандниот ефект и запознавањето на јавноста на Европа со ситуацијата во Македонија, туку и поради тоа што го поставува прашањето за меѓународното признавање на Организацијата и нејзината борба, а преку тоа и за меѓународно-правно субјективизирање на нејзината борба.

1. Во врска со нашата телеграма бр. 20 од 11 декември, приложуваме две копии од еден интересен извештај за ослободителното македонско движење во областа Флорина од еден британски офицер за врска кој беше на должност во областа од април до ноември 1944. Ние се извинуваме, а исто така и авторот, за набрзина направениот нацрт на овој извештај и на машинописот, но тој е направен во услови на борба во Атина. Имајќи го предвид фактот што Истражувачкиот оддел би сакал да го види што е можно побрзо, ние не го средивме зашто можеше да го одложи неговото испраќање.

Историските податоци, но и обичната логика, јасно укажуваат дека древните Македонци целосно ја внеле својата крв и култура во денешната макендонска нација.

Во периодот од 6-ти до 18-ти април 1941, Македонија и македонскиот народ доживуваат нова трагедија. Македонската земја одново доживува поделба. Пиринскиот дел од Македонија понатаму останува под бугарска власт. Вардарскиот дел, кој до пред почетокот на Втората Светска Војна се наоѓал во составот на СХС, со договорот помеѓу Хитлер и Мусолини беше поделен на два дела. Поголемиот (источен) дел го анектира Бугарија, а помалиот (западен) го окупира Италија и го отстапува на Албанија. Егејскиот дел бил поделен на три окупациони зони: Источниот го окупира Бугарија, Западниот Италија, а централниот оди во Германски раце.

Американскиот дипломат Барнс, на крајот на Втората Светска Војна требало, меѓу другото, да ги сопре бугарските претензии кон Македонија.

НЕНАДМИНАТ БЕШЕ ВО РАСПОРЕДУВАЊЕТО НА ВОЈСКАТАН И ВО КРЕВАЊЕТО НА ДУХОТ НА ВОЈНИЦИТЕ