Стенчевска тврдина е археолошки локалитет кој се наоѓа над селото Стенче, во подножјето на Сува Гора, на ридот Градиште, на надморска височина од 730 метри. Според проценките на археолозите локалитетот е стар 8.000 години.

Ако од месноста Бошков Мост (порано ова месноста се викаше Сечен Камен) каде што Мала Река се влева во Голема Река, во Радика, се сврти лево, набргу, само по пет-шестотини метри ќе ве пречека едно пријатно изненадување за очите. Зад првата поголема кривина, по една куса нагорнина од левата страна каде што тече Мала Река се појавува Елен Скок. Така се вика мостот изграден пред многу векови на патот што ги поврзувал населените места од Дебарската и Полошката Котлина, а минувал низ Галичник, Маврово и продолжувал натаму кон Гостивар. Од повеќето интересни прикажувања за овој мост селектираме само две.

Ти не си чудо, ти си светлина на светот
Ти си дрво со длабоки корени
Многупати некој ги крше твоите гранки 
Мава и во коренот,
Но ти сепак имаш некоја сила, 
Не се даваш сосем да те уништат
На твоите гранки, лисја се веат, 
шепотат и дење и ноќе
Ги будат и другите цветови и тревки
Ја будат целата природа.

Со голема мака се заработувале пари во туѓина. Суровиот и тежок печалбарски живот ги правел печалбарите издржливи, снаодливи и духовно бистри. Такво им е и орото. Во почетокот тешко, многу тешко, потоа издржливо. Снаодливо и атрактивно во средината.  И брзо, фуриозно, но затоа духовно богато на крајот.

Етнографот на Втората бугарска армија Антон Поп Стоилов по влегувањето на Бугарија во Првата светска посетил повеќе градови во покрај посетата на македонските градови Крива Паланка, Скопје и Велес, во текот на почетокот на 1916 година тој гу посетил Дојран.  Кавадарци, Неготино, с. Ваташа, с. Моклош и неговиот манастирот "Св. Никола" и Дренова. И од овие места тој ќе изнесе пронајдените вредни историски споменици за минатото во Македонија и ќе ги однесе во Софија, каде македонското културно наследство ќе го даде на бугарските музеи и Народната библиотека на Бугарија. 

Секое лето, додека студирав во Келн, по три месеци работев. Работев за да студирам. Студирав и печалбарев.

Етнографот на Втората бугарска армија Антон Поп Стоилов по влегувањето на Бугарија во Првата светска посетил повеќе градови во Македонија  од каде ги прибира архивите во сандаци и ги припремил за пренесување во Софија. Покрај Крива Паланка, Скопје и Велес, во текот на ноември 1915 година, тој го посетил и Прилеп од каде ќе земе вредни историски споменици за минатото во Македонија.

На преминот на третиот век на семејните талкања по светот, решив да заминам на австралискиот континент. Патував со мојот пријател Норберт, со кој заедно крај Рајна гледавме како истекува тагата од душите на бегалците, отпатувавме заедно за Сиднеј.

Коренот на македонската вера води потекло од камениот период на македонскиот народ најмалку од пред 500.000 г. Тоа е верата во Големата Мајка, Марија, Мадона-господарка, Богородица, Македониа, денес нарекувана Земја, (погрден збор за една БОЖИЦА Македониа, рај во вселената). Таа е родилка на Богот Сонце, родилка на вкупната жива природа на Планетата Македониа наречена ИС-Зет во кој се наоѓа и синот божји Македон. Вера во единствениот БОГ Татко Сонце ИЛИ, ИЛ, Илија, кој осветлува, просветлува, оплодува. И македонската вера во синот божји, по татко наречен ИЛИОН, а по мајка е наречен МАКЕДОН. Македон е единствениот син, ЗЕТ, кој го пренесува божјото знаење и на другите народи и племенски заедници на Планетата МАКЕДОНИА. Македонската вера се нарекува ПРАВО-СЛАВНА. Право-славна е поради правата и најкусата линија од врвовите на планините, кога синот Зет – Македон ќе биде во контакт со бог Сонце. На тој начин богот Сонце го пренесува вкупното знаење на Македонците, кое ќе го употребат за создавање РАЈ на Планетата Македониа. Тоа знаење ќе го употребат и за СЛАВА на единствениот Бог Татко Сонце и Мајката Планета Македониа. Воедно Македон, како син божји ќе биде Господ на Планетата Македониа, господар и господин-гостин во рајот Македониа. Македонската вера е вера на реинкарнација, на материјалната и духовната енергија и тоа со пренос од сонцето кон Планетата Македониа и обратно.

Пред да замине за Ресен и Охрид, етнографот на Втората бугарска армија патувал Антон Поп Стоилов Ников  (Лашко, Пиринска Македонија 15.II 1869 – Софија 9. VIII 1928), веднаш по влегувањето на Бугарија во Првата светска војна ја посетил Крива Паланка, Скопје и Велес од каде ги прибира архивите во сандаци и ги припрема за пренесување во Софија.