Ексклузивно: и покрај постоечката урбана легенда дека во Тетово неможело да има Евреи... сепак пронајден е единствен траг и доказ за постоење на Евреи во Тетово - Плоча со Хебрејско Писмо

Уште во септември годинава излегоа повеќе туристички книги, издаден од различни издавачи, специјализирани за ширење на туризмот во светот, како и за одредени туристички места кои треба и мора да се посетат. Книгите имаат различни наслови, но една книга, секако дека го привлекува вниманието и интересот на идниот турист, е: „1000 места што морате да ги посетите пред да умрете“. За жал, во книгата не е застапена нашата земја и охридскиот бисер, туку Грција со нејзиниот дел од Македонија, што всушност е северниот дел на Грција. Ова е, навистина, единствената туристичка книга на германски јазик којашто нема прилога македонскиот туризам и Охрид, но затоа пак сите други туристички книги, кои има околу десетина од најразлични автори и издавачи, каде нашата земја зазема значајно место, посебно Охрид и Охридското езеро. 

Во Галичник имајет баре 50 куќи шо се сторени више од 150 илјади динари, и ако се зиздани и со евтин материал и со многу ниски надници. Куќите се не саде на два и три ката, току се и во сешчоје и градски уредени и работани. Задниве години во Галичник се правит и балкони и тераси.

„Во областа на Мариово има 4 манастира: Чебренскиот „Св. Димитар“, Полошки „Св. Георги“ (му припаѓа на Тиквешката општина), „Св. Богородица“ при село Манастир и „Св. Илија“ кај село Мелница... Манастирот „Св. Илија“ не е само свето место, место за поклонение, но и една лековита, здраствена станица, едно одмаралиште, какво ретко се сретнува во околината. По Илинденското востание грчките андарти зедоа три жртви од манастирот... Пролеаната невина крв, впиена од мермерните подни плочи, вечно ќе сведочи за овој варварски чин на грчките капетани...“ – пишува Г. Трајчев

Дали старите “бабини деветини”, митови, легенди, песни и преданија можат да ни овозможат почист поглед кон сегашноста и јасна визија за иднината? Веројатно нема мирна сегашност и стабилна иднина ако не си го познаваме минатото. Можат ли апокрифните текстови и народните митови да ни откријат локации кои се од огромно значење не само за нашата држава, туку и за целата генерација луѓе кои живеат на планетата Земја?

Бгорскиот манастир добил скапоцен и редок подарок од двајца зографи од Бугарија, кои изработуваат икони во подзаборавени иконографски техники, слична на древните мајстори. Станува збор за икона со ликот на Светите Кирил и Методиј, што Димчо и Антонија Димчовски од Р. Бугарија и ја подариле на Бигорската Обител.

Варошкиот манастир „Св. Аргангел Михаил“ вгнезден во величенствениот гранитен камен над прилепскиот Варош се вбројува меѓу најубавите и најзначајните културни споменици и религиозни центри во Македонија. Легендата говори дека потеклото на манастирот започнува во X век, кога некој ученик на св. Климент Охридски се населил во некоја од карпите каде водел осаменички живот. Времето го датира и мермерниот столб со кириличен натпис од 996 година (втор најстар натпис) кој е употребен во изградбата на единствена манастирска црква говори за култно место. Денес тој е дел од Преспанско – палегониската епархија.

„Со уништувањето на Охриската архиепископија, Цариградската патријаршија постигна пред сè материјална корист. Економскиот гнет се надвиснал над Македонија. Се отвориле нови места за нејзиното бројно свештество. Сега целата македонска земја била експлоатирана со таков алчност, како во време на византискиот јарем од државните чиновници. Грчките владици со турските спахии и даночници си конкурираа во ограбување на населението, при што нанеле огромна материјални штета и морални страдања на народот. Фенер успеал да стави рака врз благосостојбата на македонскиот народ, но, сепак тој не можал да ја постигне својата крајна цел - мегалоелинскиот сон.“ – пишува Иван Снегаров.

Овчеполската котлина е простор кој заслужува огромно внимание и разумно употребување на ресурсите со кои што располага. Различни цивилизации овде живееле уште илјадници години пред нашата ера, а континуитетот на населеноста потврдува дека човечкиот род тука секогаш имал барем минимални услови за преживување. 

„Улогата на идејата за Охридската архиепископија во црковната борба не било едноставно само лирско искажување на чуствата , туку одраз на стварност. Оваа идеја била двигател на борбата во Охрид. Откако на 4 април 1860 година охриѓани писмено му изјавиле на цариградскиот патриарх дека не го признават веќе за свој духовен старешина, следната година на 9. април тие ги ополномоштиле народните претставници во Цариград да дејствуваат упорно пред В. Порта за возобновување на "автокефална архиепископија на Прва Јустинијана Охрид, која неправедно и незаконито ја присвоил грчкиот клир.“ – пишува И. Снегаров